Piernika kandego

Jak jada w delegacyjo s roboty, zawsze pakuja się dopiyro rano, przed samym wyjazdym.

Baba mie porzond przezywo, że czegoś zapomna i musza Wom pedzieć, że mo recht. Roz nawet skuli tego, że na gibko wciepuja do saka potrzebne klamoty na łostatni driker, zapomnioł żech szaketa. Ale i tak wybiyrom się zawsze dopiyro rano.

Wczoraj boło tak samo. Tym razym mom jednak wszyjsko.

Zanim żech wyloz z chałpy, pomyśloł żech, że wezna sie jeszcze jakoś ksionżka do poczytanio. Poprzednio żech prawie skończoł KLIK i trza boło siyngnonć po nowo.

No i wciep żech do taszy cosik takego:

Zaczon żech to sztudyrować przed kwilom i już mi sie podobo. Cołko je napisano po polsku, ale godki Ślonzokow autor podowo w nij po ślonsku. Nojbardzij mi sie serce raduje, jak kajsik słysza, abo - jak tu - czytom take ausdruki abo powiedzynia, kerych już downo żech niy słyszoł, a za bajtla pamiyntom, że ftoś tak godoł. I tukej już na 10 stronie łojciec Karola Godule sie do siebie rzeknoł:

"Piernika kandego!" 

Ale piyknie - jak jo downo tego niy słyszoł!

Już mi sie ta ksionżka podobo.

Trza jednak prziznać, że Autor po polsku tyż piyknie i łobrazowo poradzi. Pora stroniczek dalij znod żech taki konsek:

"... zbaraniała koza poczuła lód w sercu."

Normalnie poezyjo!

Ida dalij czytać.

Łostońcie z Bogiym!