Tribute to Cesaria Evora

Ależ to był koncert!

Od góry: Elida Almeida, Teofilo Chantres, Lucibela, Ceuzany Pirez

Najpierw śpiewali po kolei. Zaczęła Lucibela. Stwierdziła, że bardzo lubi Polskę. Również dlatego, że tu sale są pełne. I faktycznie NOSPR był pełniutki i przed sceną, i za, i po bokach tam, gdzie siedziałem. 

Pełny NOSPR, a pewnie podobnie było dzień wcześniej we wrocławskim NFMie

Jej aksamitny głos, w pięknych pieśniach Cesarii Evory sprawił, że... Dobrze, że było ciemno.

Zupełnie inaczej, bardziej z pazurem interpretowała utwory Cesarii pani Ceuzany Pirez. Po niej wyszedł na scenę, sprawiający wrażenie skromnego gościa pan Teofilo Chantres. Nigdy nie słyszałem w oryginale bosonogiej divy, której poświęcony był koncert. Jednak to, co słyszałem wczoraj sprawiło, że potrafiłem sobie wyobrazić oryginał.

Na koniec na scenę wkroczyła Elida Almeida. Słuchaliśmy jej talentu z żoną w listopadzie 2023 na tej samej sali. Wczoraj też zrobiła show.

Nawet nie wiem, kiedy przeleciało 2 godziny. Zresztą chyba nie tylko ja dobrze się bawiłem. 

Na koniec brazylijska fiesta

Dobrze, że nam w Polsce trafił się ktoś taki, jak Marcin Kydryński. Bez niego nie poznalibyśmy portugalskiego fado, pieśni z Wysp Zielonego Przylądka, Cesarii Evory i wielu innych wspaniałych zjawisk.

Marcin Kydryński  - zapowiedź wstępna

To był piękny wieczór. 

Beztrosko w dniu rzezi

Św. Jakub Apostoł pisze w Liście dziś czytanym podczas Eucharystii:

Żyliście beztrosko na ziemi i wśród dostatków tuczyliście serca wasze w dniu rzezi.

Jakoś mi te słowa rezonują w sercu, gdy myślę o niekończącej się wojnie w Ukrainie. 

Na ukraińskim samochodzie

Dziś trwa już 949 dzień wojny, odkąd Rosja napadła na Ukrainę. Prawie tysiąc dni trwa mordowanie, bombardowanie i okrucieństwo wobec mężczyzn, kobiet i dzieci. Niektóre z tych najmniejszych nie znają pojęcia życia w pokoju. Za to dobrze wiedzą, co to znaczy alarm przeciwlotniczy, strach, spędzanie całych godzin w schronie, brak prądu, zimno.

Nie wolno nam o tym zapominać. 

Nie możemy żyć beztrosko w dniu rzezi.

Kapliczka w Głuchołazach i inne cuda

Krąży po internecie zdjęcie nietkniętej kapliczki w Głuchołazach pośród gruzów nieszczęcia powodzi.

Z zupełnie innej kapliczki 

Nie chcę oceniać wiary inych ludzi. Nie wiem, co komu w sercu i duszy gra.

Mogę jedynie powiedzieć, co ja o tym myślę.

Mój Bóg nie jest pogańskim bożkem, który bawi się ludzkimi losami. Tu sobie kogoś zaleje, tam rzuci gromem, komuś podstawi nogę w postaci wypadku na drodze, a jak ma taki kaprys, to sobie zachowa kapliczkę, bo mu się tak podoba, podczas gdy obok ktoś stracił dorobek całego życia. To nie jest mój Bóg.

Mój Bóg jest Bogiem wszechmogącym, ale Jego wszechmoc nie polega na tym, że zaprzecza sam sobie. Stworzył wszechświat z pięknem jego praw fizyki i przyrody i jest w tym konsekwentny - nie narusza ustanowionych przez siebie zasad, bawiąc się w cuda. 

Czemu nie stworzył świata idealnego bez powodzi, pożarów, wojen, śmierci? Myślę, że paradoksalnie tak zrobił dla nas - ludzi. 

W świecie idealnym bylibyśmy pozbawieni wolności. Nie stawalibyśmy przed wyborem dobra lub zła. W świecie idealnym bylibyśmy pozbawieni możliwości okazywania miłości. Może i czynilibyśmy wtedy tylko i wyłącznie samo dobro, ale ono nie wynikało by z naszego wyboru, a raczej bylibyśmy bezwolnymi marionetkami idealnej rzeczywistości. 

Chcemy widzieć cuda powodzi? Zachwyćmy się tym, jak pięknie ludzie pomagają poszkodowanym. Podziwiajmy inżynierów, którzy wymyślili i zbudowali urządzenia, które pozwoliły ograniczyć skutki wielkiej wody. Wreszcie niech nas wzruszy hart ducha tych, którzy, choć być może stracili nawet bliskich, dom, samochód i co tam jeszcze, nie tracą nadziei, znajdują pomoc i mimo bólu, z czasem wrócą do równowagi.

W tym jest mój cudowny Bóg.

Dobrej niedzieli 

120 lat kopalni "Bielszowice"

Podobno dziś kopalnia "Bielszowice" obchodzi 120 lat.

Kopalnia "Bielszowice "

Tu pracował mój Ojciec, Dziadek, Wujek i pewnie Pradziadek.

Patrząc na powyższe zdjęcie, myślę sobie, że kiedyś to dbano o elegancję nawet na kopalni. Kiedyś, gdy zakład nazywał się "Rheibabenschächte".

Z dalszej perspektywy kopalnia też prezentuje się dobrze.

Kopalnia widziana z Mokrego w Mikołowie - 2010

Niestety z bliska pokazuje swoje ponure oblicze. Bo dziś i od wielu dziesiątek lat nikt na estetykę przemysłu nie zwraca uwagi. A szkoda.

Widok z centrum Bielszowic

Tak czy inaczej Staruszce życzę szczęśliwego przeżywania swoich ostatnich miesięcy, a potem, po zakończeniu fedrunku, by ktoś miał sensowny pomysł, jak ją zagospodarować.

Nawiasem mówiąc, o tym władze Miasta powinny myśleć już dziś.

Pozdrawiam

Szabrownicy

Wczoraj wspominałem, że serce rośnie, gdy obserwuje się, jak ludzie angażują się w akcje pomocowe dla powodzian.

Niestety jest też mroczne oblicze naszego społeczeństwa. Osobiście bardzo mi przykro, że szabrownikami gdzieś tam w tle ludzkich tragedii okazali się mieszkańcy naszego miasta - Rudy Śląskiej.

W emocjach powiedziałem, że takich należałoby rozstrzelać. Kolega mnie poprawił, że w tym przypadku raczej trzeba by obcinać ręce.

Chcę jednak zwrócić uwagę też na inny rodzaj "szabrownictwa". Budowanie kapitału politycznego na tej tragedii, wskazywanie winnych, oczywiście u tych drugich, kłamanie w żywe oczy, by zohydzić rządzących lub pokazywanie jakoby moja partia przeznaczała pomoc powodzianom, gdy w rzeczywistości robi to polski rząd z pieniędzy podatników i wiele innych podobnych - jest podłe.

Skorzystajmy z okazji, która nas jednoczy. Podkreślajmy fakty, które pokazują ciągłość inwestycji przeciwpowodziowych niezależnie od tego, kto akurat rządził. Zbiornik Racibórz, który w tej chwili ratuje Opole, Wrocław i dziesiątki innych miejscowości jest tu dobrym przykładem. Pomagajmy razem, niezależnie od zapatrywań politycznych. Spróbujmy choć na tych kilka dni wznieść się ponad podziały. 

Może zdarzy nam się taki cud, jeśli się trochę postaramy:

Moja i Twoja nadzieja

Uczyni realnym krok w chmurach

Moja i Twoja nadzieja

Pozwoli uczynić dziś cuda

P.S. Komentarze pokazujące, że to ci drudzy są winni - usuwam

Powódź - czy da się jej uniknąć?

Przykro patrzeć na miejsca, które są pod wodą albo niszczycielski żywioł pozostawił za sobą obraz niewyobrażalnej skali zniszczenia.

Na Halembie Kłodnica utrzymała się w wałach

W wielu lokalizacjach najgorsze jeszcze przed nimi. Ze strachem, ale też z determinacją niezbędnych działań, czekają na falę kulminacyjną Odry lub jej dopływów.

Czy powodzi da się uniknąć?

Trzeba robić, co w naszej mocy, by się jej przeciwstawić. Trzeba dbać o rzeki i mieć w dobrym stanie technicznym wały. Dobrze mieć do dyspozycji zbiorniki retencyjne, jak ten osławiony w Raciborzu - w tej chwili już prawie wypełniony, a który z pewnością bardzo spłaszczył falę powodziową na Odrze.

Mniej spektakularna, ale równie ważna jest tzw. mała retencja, unikanie betonowania całych hektarów powierzchni bez odpowiedniej proporcji terenów zielonych i chłonnych, powstrzymanie wycinki lasów, pozostawienie lub odtworzenie meandrujących rzek i strumieni i wiele innych działań.

Trzeba jednak z pokorą przyznać, że w pewnych warunkach meteorologicznych, gdy spada tak intensywny deszcz, jak miało to właśnie miejsce, człowiek wobec żywiołu pozostaje bezradny.

Nigdy jednak człowiek nie jest bezradny wobec biedy drugiego. Aż serce rośnie, gdy widać, jak ludzie angażują się w akcje pomocowe.

Wszystkim siły życzę

Wierzę czy tylko oszukuję?

Ma rację św. Jakub, gdy mówi:

Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków?

Mógłbym nawet zaryzykować stwierdzenie, że jeśli moja wiara nie prowadzi do dobra dla innych, to jej w ogóle nie ma. Tylko udaję wiarę, tylko tak mówię, że wierzę, oszukuję siebie i innych.

Jeśli swoją wiarą odkrywam Boga, zachwycam się Jego pięknem i dobrem, to nie da się tym nie dzielić dalej.

Po ulewach dziś rano pokazała się piękna tęcza 

Człowiek by eksplodował, gdyby miłości, którą ofiaruje mu Bóg nie przekazywał dalej. I nie chodzi o jakieś wielkie ochy i achy albo spektakularne akcje. Raczej o codzienne życie z żoną, najbliższymi, przyjaciółmi, współpracownikami w biurze, w parafii. 

Moja wiara winna wpływać również na traktowanie tych, z którymi mi nie po drodze, którzy są mi trudni lub nieprzyjaźni.

Wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie.

Życzę sobie i Wam wiary żywej

Dobrej niedzieli

Kłodnica inaczej

Dziś wyjątkowo o Kłodnicy nie w kontekście jakości jej wód, a ilości. 

Leje w wersji powodziowej i faktycznie rzeka wygląda tak:

14.09.2024 17:39

Dla porównania to samo miejsce kilka tygodni temu wyglądało tak:

22.08.2024

Oby się to uspokoiło.

Pozdrowienia z Halemby

Kolejny na plebanii

Nie, nie będę udawał, że mnie to nie dotyka.

Kolejny martwy człowiek znaleziony na plebanii po jakiejś całonocnej homoseksualnej imprezie, na prochach, w pokoju wikarego.

Normalnie po ludzku jestem wściekły. Tak, wśród księży też są zboczeńcy, mordercy, złodzieje, kłamcy i zwykłe szumowiny. I nie ma co się oszukiwać, kilka takich odkrytych przypadków na przestrzeni ostatnich lat, to nie jest tylko margines. To jest plaga, która dotyka polski Kościół. 

Co z tym zrobić? Nie wiem.

Jak to wpływa na moją wiarę? No, z pewnością jej nie umacnia.

Z drugiej strony, nie rujnuje też mojej wiary. Kolejny idiota nie jest w stanie, mam nadzieję, zachwiać mojej wiary w Boga, ale uwaga, też mojej wiary w Kościół. Kościół jest mi dla mojej wiary potrzebny. Sprawowane w nim sakramenty, z Eucharystią na czele, ale i wspólnota ludzi wierzących, z którymi razem wiarę wyznaję.

Co się zdecydowanie we mnie zmienia? Mam coraz większy wstręt do tego, gdy duchowni chcą mnie pouczać w sprawach moralności. Uczcie mnie wiary. Pokazujcie, jak pomimo naszych grzechów, Jezus nas z nich wyzwala. To jest dla mnie wartościowe. 

Biskupi? Kolejne Listy Pasterskie? Stanowiska Rady takiej to a takiej Konferencji Episkopatu Polski? Polityka? "W trosce o dobro..."

- to dla mnie mowa trawa. Często niewiele to ma wspólnego z chrześcijaństwem.

Katedra w Płocku  - w tej diecezji miał miejsce ostatni tragiczny przypadek

Przykro mi

Ślōnzŏk na Ślęży

Taki Ślōnzŏk jak jõ, a jõ jeszcze nigdy niy bōł na naszyj nōjbardzij ślōnkij gōrze - Ślynży. 

Tōż żech sie wczoraj wybrōł.

Nawet żech piyknie we hotelu we Sobótce poprōsił, coby mi pryndzyj śniōdanie naszykowali.

Podjechōł żech na parking, coby niy drałōwać ze cyntrum Sobōtki i sztartuja. Ino jakoś niy widza tego czerwōnego szlaku, co żech nim miał iś. Ale nic, je czōrny i szczałka do kościoła na Ślynży - tōż przeca trefia. Za jakiś czas na mōjij drōdze postawili takō tabulka i słysza, że rżnōm, jak trza. 

Zakaz wstępu

Toch sie kōnsek wrōcił i szōł za drōgōm bez szlaku - kajś zajda. Po jakimś czasie pokozōł się szlak niybieski - tōch sie ucieszōł.

Szlak niybieski

Ale niy na dugo, bo abo to bōłō źle ôznaczōne, abo jõ je tako klipa, ale zaś mi sie tyn niybieski szlak straciōł. 

Ida za drōgōm, ale cosik mi niy pasi. Google sie w lesie potraciōły, ale widza, że ciśnie mie za fest na zachōd. Jak ino szło skryncić w lewo, to żech skrynciōł i dreptōm dalij. Trefiōłch na take państwo, co tak jak jõ tyż sie straciyli i mie kcieli pytać ô drōga. Poszli na przima w jakoś drōżka, a jõ jednak pociōngnąłch dali za drogōm i ze 150 m dali znōd żech zaś niybieski szlak. No, ale tu zaczły sie słōdy, a właściwie kupa bergōw. 

Bergi

No i trza bōłō ciś fest pod gōra. Pot sie zy mie leje. Herce kce wyskoczyć spośrodka. Tyntno we łebie wali, jak na bymbnie. Ale ida, ze przerwami, coby chycić luft i dugszymi, coby sie szluknōńć wody ze rukzaka. No i coby pogaftać, jak sam je piyknie.

Piyknie, pra?

Na koniec już bōłō tak strōmo, że s kamoli ftoś wyłōnaczōł słōdy.

Skalne słōdy

To, co mie trzimało przi życiu, to myśl, że szczyt niy może już być daleko i zarō sie dychna. I richtig, za kwila pokozōł mi sie jakiś dōm - to już bōło schronisko na Ślynży. Alleluja!

Żech wlōz

Jak żech doszōł do sia, kupiōłch nowo flaszka wōdy, dwa prince pola i jeszcze jakiś inkszy baton, coby uzupełnić kalorie. Ludziōw jeszcze niy bōło za wiela - pora minut po 10.

Na wiyrchu poza schroniskiym, je kościōł.

Kościōł na Ślynży 

Zaś słōdy, ale ida. Trocha na darmo, bo zawarty.

Jak mie to nerwuje, jak kościōł je zawarty

Ani do kościoła, ani na jego wieża widokōwo, niy idzie wlyź, ale za kościōłym je jeszcze jedna wieża, kaj idzie połōglōnadać z wiyrchu piykne landszafty. Tu niy ma słōdōw ani windy, ino... drabiny.

Landszafty ze Ślynzy

No nic, trza sie brać nazōd. Tera pōda czerwonym szlakiem tak, jak żech miōł sam prziś. 

Jakby fto pytōł, to na szlaku Jakubowym tyż żech bōł

Drōga bōła s tyj strony różnorako.

Trocha po bergach

Tu tyż po bergach, ale inakszyj

Coby jednak niy pedzieć, czerwony (i żōłty) szlak to bułka z masłym przi niybieskim. Jak żech startnōł kole jedynostyj, to świerć na jedna znalōz żech sie na dole.

Świerć na jedna 12.15

Na parking żech prziszōł blank z innyj strony. Beztōż żech tego czerwonego szlaku rano niy poradziōł znojś. Za to trefiōła mi sie takō pyntelka 12,3 km:

No, to Ślynża mōm zdobyto. Nōjbardzi ślōnsko gōra.

Szczyńś Boże

 

Wrocławski NFM

Wczoraj po pracy pojechałem do Wrocławia. Mogłem sobie na to pozwolić, bo dziś miałem służbowe spotkanie w Brzegu Dolnym.

Żeby nie było wątpliwości, nie jestem politykiem, więc za prywatny pobyt płacę sam 😀

Tak się złożyło, że akurat wczoraj w Narodowym Forum Muzyki zaczynał się festiwal Wratislavia Cantans i to zaczynał od Oratorium Georga Friedricha Händla Triumf Czasu.

Nie byłem jeszcze we wrocławskim gmachu NFM, więc skorzystałem z okazji.

Przed gmachem Narodowego Forum Muzyki we Wrocławiu 

Wnętrze robi podobne wrażenie, jak nasz katowicki NOSPR - bardzo dobre wrażenie!

Widok z samej góry 

Okazało się, że miałem bardzo dobre miejsce, skąd mogłem doskonale widzieć, a przede wszystkim słyszeć Artystów.

Rząd V (choć trochę dziwnie to mają ponumerowane)

Na scenie pojawiła się orkiestra Il Giardino Armonico pod dyrekcją Giovanni Antoniniego, a jako soliści przepięknie śpiewali, jako Piękno - Anett Fritsch (sopran), Przyjemność - Julia Lezhneva (sopran), w roli Prawdy - Lucile Richardot (mezzosopran) oraz Krystian Adam Krzeszowiak (tenor), jako Czas.

Ech, chyba się starzeję i robię się coraz bardziej uczuciowy. Był taki moment, że oczy mi się zamgliły i jakąś małą łezkę musiałem wytrzeć z kącika oka - takie to było piękne 🫣

Owacja na stojąco

Koncert zaczął się o 19.00, a skończył grubo po 22.00 (z półgodzinną przerwą). Nie spodziewałem się tego. Problem w tym, że spałem w hoteliku prowadzonym przez siostry zakonne Dom Notre Dame, który ma tę wadę, przy licznych zaletach, że go zamykają o 22.30.

Gdy tylko rozpoczęły się końcowe oklaski, wybiegłem z sali koncertowej i pognałem na Ostrów Tumski. Nie zdążyłem. Nie miałem szans.

Całe szczęście wcześniej zanotowałem sobie jakiś numer awaryjny i stojąc pod bramą z wizją spania pod mostem - a noc była cudownie ciepła - zadzwoniłem. Odebrała przemiła Siostra, otworzyła mi bramę, a po dłuższej chwili również wejście do budynku.

Mogę się tylko domyślać, że w tym czasie w NFM-ie trwały jeszcze bisy. Ale ja najpierw poszedłem do kaplicy, która znajdowała się obok mojego pokoju, by podziękować Bogu za cudowny dzień, za przepiękną muzykę i że po sąsiedzku będę mógł położyć się spać jednak w łóżku. 

A nad łóżkiem wisiał obraz Madonny Sykstyńskiej, którą w oryginale pędzla Raffaela podziwiałem kilka miesięcy temu w Dreźnie. 

Pod Aniołkami

Życie mnie ostatnio nie rozpieszcza (o tym raczej tu nie pisuję), ale bywają w nim takie perełki, że po prostu... zachwyt!

Porównanie religii

Ktoś z moich znajomych był na wakacjach w Tajlandii. Coś mi tam opowiadał i w pewnym momencie stwierdził:

- Wiesz, tam żyją buddyści. Oni są wszyscy bardzo życzliwi, pomocni i niesamowicie gościnni.

Inny mój znajomy przemierza na motorze Kirgistan. Na wyrażenie mojego podziwu odpowiedział między innymi:

- Muzłumanie w swojej kulturze mają wewnętrzną potrzebę wspierania i pomagania podróżnikom (tak nakazuje Allah). Świat jest piękny, a ludzie cudowni! 

Zdjęcie z Krety, bo ja nigdy tak daleko nie byłem 😉

Mniej więcej 200 lat po Chrystusie, gdy Tertulian charakteryzował niesamowicie rozwijające się w Cesarstwie Rzymskim chrześcijaństwo pisał, jak ich postrzegają poganie:

- Patrzcie, jak oni się miłują!

Jeśli dziś się ktoś zastanawia, dlaczego w wielu miejscach, w tym w Polsce, chrześcijaństwo niestety jest w odwrocie. To nie dlatego, że nie walczymy "o wartości", że ktoś nas "opiłowuje", że są "wrogie siły, które nas atakują".

Tak się dzieje dlatego, że z naszej chrześcijańskiej wiary nie rodzi się miłość, życzliwość, zrozumienie, wybaczenie, również miłość nieprzyjaciół. A jeśli tak się dzieje, to nasza wiara, w tym moja, jest zwyczajnie zbyt słaba albo w ogóle jej nie ma.

I może trzeba się wiary uczyć też od innowierców? Może też dlatego Papież pojechał na koniec świata?

Pozdrawiam

Opóźnienie na Onkologii

Starsza Pani w szpitalnej windzie na Onkologii, gdy się dosiadłem:

- 3,5 godziny żeśmy jechali. 

- W tej windzie? - próbuję żartować

- Nie, pociągiem do szpitala. Bo strajkują. 

Robi mi się głupio.

Są takie konsekwencje decyzji polityków, związkowców, zarządów, pracodawców, pracowników, których nikt nie jest w stanie sobie wyobrazić. 

Cztery pory roku - śpiewająco

No i rozpoczął się mój ulubiony i najbardziej dla mnie dostępny festiwal muzyki barokowej i nie tylko.

Gorczycki Festiwal 2024

Rozpoczął się w miejscu urodzenia ok. roku 1666 Grzegorza Gerwazego Gorczyckiego, czyli w Bytomskim Rozbarku od jego utworu Tota pulchra es Maria. Następnie momentami, jak w średniowiecznym opactwie, zabrzmiało Miserere Benedetto Marcellego.

Po takim zacnym wstępie Chór Filharmonii Śląskiej pod dyrekcją Jarosława Wolanina wykonał... Cztery pory roku Antonia Vivaldiego.

W kościele św. Jacka na Rozbarku w Bytomiu 

Tak, bez smyczków, bez jakichkolwiek instrumentów zaśpiewali i to jak zaśpiewali, sławne Cztery pory roku.

To było niesamowite! Wspaniałe! Zaskakujące! Porywające! Wzruszające i przepiękne.

Gdybym tego nie słyszał, nie umiałbym sobie tego wyobrazić.

Pan Wolanin ze swoim chórem potrafi wyczarować absolutnie wszystko.

Jarosław Wolanin

W dużym kościele św. Jacka wszystkie ławki były pełne. Słuchacze byli zachwyceni. Skończyło się owacją na stojąco, dwoma bisami i oklaskami trwającymi do momentu, gdy ostatni członek chóru zszedł ze sceny.

Wszyscy byli zachwyceni 

Ksiądz Gorczycki z księdzem Vivaldim oraz niemal benedyktyński utwór Benedetta sprawili mi dziś bardzo dobry niedzielny wieczór. Takie chwile bardziej mnie zbliżają do Boga niż najlepsze niedzielne kazania.

Pozdrawiam

Pozory

Mówi w dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus do faryzeuszów i uczonych w Piśmie:

Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji

Przed "Ścianą Płaczu" w Jerozolimie - sty 2020

Łatwo nam dziś przychodzi piętnować Żydów i ich religijnych przywódców.

Ale po co wracać do czasów sprzed 2000 lat, przecież to samo dzieje się dziś w naszym Kościele. Tu też pozwalamy sobie krytykować biskupów czy księży oraz instytucję, gdy dostrzegamy, jak wielką wagę przykłada się do tradycji, do przepisów liturgicznych i nie tylko, do paragrafów, kodeksów, a zaniedbuje się Boże przykazania.

Pytanie jednak zasadnicze nie dotyczy ani Żydów, ani współczesnego Kościoła. Tu chodzi o mnie, o moją postawę, o moje sumienie. 

Jak u mnie wygląda sprawa wypełniania przykazań, z przykazaniem miłości na czele, w konfrontacji z pozorami życia?

Warte zastanowienia.

Dobrej niedzieli