Kardynał Ryś

Z drobnymi korektami mogę powtórzyć mój tekst sprzed 6 lat.

Osobiście spotkałem ks. Kardynała dopiero rok temu. Jednak już dużo wcześniej nieźle namieszał w moim życiu niewielką książeczką.

Od zawsze - jak mi się zdawało - byłem blisko Boga: do kościoła chodziłem, angażowałem się, starałem się żyć przykazaniami. A tu bp Ryś pisze:

Pozostając w bliskości, nieraz znacznie trudniej nam odkryć, że jesteśmy ludźmi, którym miłosierdzie jest niezbędne.

Znaczy teoretycznie to ja wiedziałem, że jest niezbędne. Dość wcześnie odkryłem przesłanie s. Faustyny i cieszyłem się potwierdzeniem kultu Bożego Miłosierdzia przez Jana Pawła II.

Jednak słowa z książki mną wstrząsnęły:

Jesteśmy wrogami (Pana Boga - dopisek mój), nad których ranami On się pochyla. (...) Miłosierdzie jest bowiem miłością bez wzajemności, która realizuje się nie tam, gdzie trwa pokój, ale tam, gdzie toczy się wojna, nie między przyjaciółmi, ale pomiędzy śmiertelnymi wrogami. Chrystus nas kocha jako swoich wrogów. (...) Bóg nie ma żadnych złudzeń co do naszej kondycji i stosunku, jaki do Niego żywimy. Pomimo tego przychodzi pielęgnować rany swoich wrogów.

Całość biskupich rozważań sprawiła, że jestem adresatem również kolejnego fragmentu:

W człowieku może nastąpić taka przemiana, jakiej sam po sobie nie ma prawa (ani nawet wyobraźni!) się spodziewać.

I niech ta przemiana trwa.

Pozdrawiam

P.S. Nowemu Kardynałowi życzę prowadzenia przez Miłosiernego Boga

Nowy odcinek N-S

Przejechałem dziś nowym, wczoraj oddanym do użytku, odcinkiem naszej rudzkiej drogi N-S.

Od strony Wirku

Wcześniej były dwa ronda. Jedno na Wirku, które dość istotnie zmieniło okolicę skrzyżowania ul. 1go Maja i Bielszowickiej i drugie przed wjazdem na nową drogę.

Zjazd w stronę Wirku

Brakuje tu jeszcze kolejny, niewielki odcinek. Za to najbardziej spektakularny, który połączy N-Skę z autostradą A4. Tak, bo główna funkcja tej niezwykle potrzebnej w naszym mieście drogi jest połączenie DTŚ z A4.

Na Googlach jeszcze nowy odcinek nie funkcjonuje.

Nie, nie jechałem po bezdrożach

Dobrze widzieć, że choć powoli, ale nowe inwestycje ciągle w Rudzie Śląskiej się dzieją. Dobrze jechać nową drogą.

Dzięki

Tanie paliwo

Rozpacz wszelkiego rodzaju znawców oraz opozycyjnych polityków nad obniżką cen paliw przez Orlen jest groteskowa.

5,99 - za tyle ostatnio tankowałem

Gdzie oni wszyscy byli, gdy koncern miał wielomiliardowe zyski? A wzrost kosztów nośników energii rozhulał inflację.

Nawiasem mówiąc, wszystkie państwowe firmy, które na wielkich bilbordach chwalą się iloma miliardami złotych wsparły społeczeństwo, można by zapytać, skąd te miliardy mają? Przecież to właśnie z tego, że tym samym ludziom wcześniej zawyżyły rachunki za prąd, gaz, paliwo, itp.

Dziwna jest ta nasza opozycja. Dziwna.

Seksskandal na Plebanii - inaczej

Piszę o tym z wielkim bólem, jednak nie chcę sprawy przemilczeć.

Chciałbym zwrócić uwagę na kwestię, o której nikt nie mówi. A przynajmniej ja się z tym nie spotkałem.

Jezus stawia sprawę jasno:

Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, 

Mnieście uczynili”

(Mt 25,40)

Chrystusem, który został tu podle wykorzystany i znieważony, a w pewnym momencie, poprzez nie wezwanie pomocy, narażonym na śmierć, był człowiek - męska prostytutka.

To w jego osobie Jezus został zelżony, splugawiony, z szat obnażony i niemal na śmierć ukrzyżowany.

Ukrzyżowany 

Tu nie chodzi o Kościół, o Biskupa, o "obolałych i zawstydzonych księży" ani o nas, kolejny raz zdruzgotanych, katolików. Tu chodzi o Chrystusa. O Chrystusa w drugim człowieku.

Jezu Chryste - zmiłuj się nad nami

Za denara

Bardzo lubię tę "niesprawiedliwą" dzisiejszą Ewangelię.

Mogę zaliczyć się do tych, których Gospodarz najął do swojej winnicy o świcie.

Urodziłem się w religijnej, wierzącej rodzinie. Od dziecka chodziłem do kościoła, byłem ministrantem. Jako młody człowiek angażowałem się w Oazie. W dorosłym życiu też na różne sposoby "znoszę ciężar dnia i spiekoty".

Tak, liczę, że Pan na końcu mojej pracy da mi w nagrodę "denara". Jego zapłaty jestem bardziej pewny niż mojej uczciwości w tej pracy. Mam świadomość, jak często się lenię, robię uniki, nie realizuję rzetelnie powierzonej mi pracy. Mimo to liczę na Jego hojność.

Denary rzymskie z muzeum w Raciborzu

Jak patrzę na tych, co do pracy dołączyli dużo później niż ja?

Jakoś tak mam, że cieszę się każdą nową osobą, która została choćby dopiero pod wieczór najęta do roboty w winnicy.

A w ogóle pomysłem Gospodarza, by im wypłacić też denara, jestem po prostu zachwycony.

Generalnie koncepcja sprawiedliwości Kólestwa Niebieskiego, gdzie wysokość nagrody nie zależy od długości pracy, a od pozostania w niej do końca jest fascynująca. W końcu co poszczególne osoby mogą za to, kiedy zostali do winnicy zawezwani.

Osobiście, już dawno temu doszedłem do wniosku, że żadna to moja zasługa albo czyjaś wina, że urodził się w takiej lub innej rodzinie, że żyje w takim lub innym środowisku, kraju, kulturze, czasach.

Uwielbiam tego dobrego Gospodarza. Nie, nie patrzę złym okiem na to, że hojnie robi ze swoim, co zechce.

Dobrej niedzieli

Warszawskie obrazki

Z dzisiejszego spaceru:

Pozdrowienia z Warszawy 

Gość i inni

Dziś w Kościele Katolickim obchodzimy Światowy Dzień Środków Społecznego Przekazu.

Ciekawa rzecz, że prasa nie ma dziś dobrej prasy. Zresztą nie tylko prasa, generalnie dziennikarstwo jakoś tak ogólnie raczej podupadło. Mało jest rzetelności, obiektywizmu, poszukiwania prawdy. Za to sporo ordynarnej propagandy, półprawd lub zwykłego łgarstwa. 

Przykre to. 

Z drugiej strony są tacy, którzy ciągle się starają, trzymają poziom, nie poddają się tabloizacji dziennikarskiej rzeczywistości. Można do tych chlubnych wyjątków zaliczyć twórców Gościa Niedzielnego.

Z tygodniowym opóźnieniem, Gościowi Niedzielnemu z ks. Adamem Pawlaszczykiem na czele, gratuluję tak pięknego jubileuszu i życzę kolejnych 100 lat.

Niech Was zła prasa nie dotyczy. Niech Duch Święty inspiruje. Niech waszym wsparciem będzie sumienie, a nie "pobożne życzenia" sponsorów. Budujcie mosty, szanujcie Czytelników, dawajcie innym dobry przykład.

Gość Niedzielny - Gość w dom, Bóg w dom.

Pozdrawiam wszystkich znajomych z Gościa

Opactwo cysterskie w Lubiążu

Niesamowite miejsce.

Podobno to drugi w Europie największy kompleks klasztorny o kubaturze 190 tys. m2. A chyba nigdzie nie ma tak spektakularnej fasady o długości 220 m.

Całości fasady z wieżami kościoła klasztornego nie da się objąć na zdjęciu

Cystersów w to miejsce nad Odrę sprowadził książę Bolesław I Wysoki w 1163 roku. Najlepsze czasy opactwa przypadały na wiek XVII, gdy kompleks przebudowano w stylu barokowym. To tu osiadł i tworzył przez 40 lat Michael Willmann, zwany śląskim Rembrandtem - i to nie jest wcale przesada, gdyż jego obrazy i freski dorównują tym znanym z najlepszych galerii świata.

Fresk Willmanna na suficie Sali Opata

Jak to bywa w historii, wszystko co piękne potrafi zniszczyć... państwo. W tym przypadku najpierw państwo pruskie. W 1810 roku, po 650 latach istnienia Cystersów w Lubiążu, zakon zsekularyzowano, wiele dóbr rozkradziono, rozwieziono i pewnie zniszczono. Budynek zaadaptowano na szpital dla umysłowo chorych. Potem było już tylko gorzej: faszyści zorganizowali tu zakłady przemysłowe i obóz pracy między innymi dla Luksemburczyków. W latach 1945-48 działał tu szpital dla żołnierzy radzieckich. W PRLu obiekt dalej niszczał.

Dopiero w 1989 roku kilku zapaleńców powołało Fundację Lubiąż, która od ponad 30 lat próbuje ten niesamowity obiekt uratować. To, co udało im się zrobić jest godne wielkiego szacunku. Przede wszystkim zabezpieczono konstrukcję budynków, które już groziły katastrofą budowlaną. Wymieniono całość powierzchni dachowych, by nie zalewało wnętrz oraz wstawiono okna. Odnowiono setki metrów kwadratowych elewacji. I wykonano, jak się domyślam, niezliczoną ilość innych prac, by uratować z tego dziedzictwa to, co jeszcze można.

Dziś można podziwiać właściwie tylko 3 pomieszczenia. Ale jakie!

Obok Sali Opata mamy pięknie odrestaurowaną Salę Książęcą:

Sala Książęca

Oraz Refektarz Letni:

Refektarz, czyli zakonna jadalnia

Mamy na Śląsku kolejną przecudowną perłę - miejsce, z którego powinniśmy być dumni, wspierać je i cieszyć się dziedzictwem europejskiej cywilizacji, kultury, sztuki, religii, rozwoju rolnictwa, przetwórstwa, wynalazków, które od czasów Średniowiecza wprowadzał zakon Cystersów. 

Niestety, mało kto o tym miejscu wie. Państwo Polskie się nim nie interesuje (podobno w zeszłym roku Minister Kultury przeznaczył na renowacje 280 tys. zł - na waciki, chyba).

Tym bardziej ogromne podziękowania należą się Fundacji Lubiąż, która nie pozwoliła, by opactwo się do końca zrójnowało po przecież 200 latach sukcesywnego niszczenia tego dzieła.

A jakby ktoś znał sponsora, który chciałby Lubiąż zakupić i dobrze wykorzystać, to proszę o kontakt.

Pozdrawiam

Pozdrowienia z Lubiąża

Dawno nigdzie nie byłem.

Korzystając z okazji, że jest piątek i służbowo byłem w okolicy, podjechałem już prywatnie i zostałem na noc w Lubiążu.

Nigdy wcześniej w to miejsce nie trafiłem, ale słyszałem, że znajduje się tu ogromny gmach pocysterskiego klasztoru. Faktycznie robi oszałamiające wrażenie.

Pocysterski klasztor w Lubiążu 

Dziś miałem czas tylko na krótki rekonesans z zewnątrz. Moje pierwsze skojarzenie podsunęło mi w pamięci równie okazałe budynki klasztoru benedyktyńskiego w Szwajcarii z Einsiedeln, gdzie byłem 4 lata temu.

Klasztor benedyktynski w Einsiedeln w Szwajcarii

Jutro mam zamiar zwiedzić lubiążki klasztor od wewnątrz. Spodziewam się spektakularnych doznań. 

Pozdrowienia z Lubiąża 

Kościół na rynku

Korzystając z nieplanowanej przerwy związanej z chorobą i zwolnieniem lekarskim, przeczytałem książkę ks. Andrzeja Draguły "Kościół na rynku".

Z ks. Andrzejem znamy się od dawna z... facebooka. A w listopadzie zeszłego roku mieliśmy okazję pogadać również w tzw. realu, gdy spotkaliśmy się na Jasnej Górze. 

Wprowadzenie w lekturę miałem już ponad 2 lata temu, gdy została wydana: KLIK

Oczywiście nie mam tu ambicji streszczać książki. Myślę jednak, że jest to ważne, odkrywcze i pomocne spojrzenie na współczesny Kościół, w tym Kościół w Polsce. Każdemu, komu zależy na jego dobru, z pewnością po tej lekturze, mogą się otworzyć nowe perspektywy, szersze horyzonty, a także może ona być pomocna, by nie powielać błędów, które czasem głęboko tkwią w naszej mentalności.

Jako cytat proponuję zdanie kończące książkę:

Lekturę polecam