Udzieliłem wywiadu

Trochę się wahałem, czy to tutaj przedstawić, ale faktycznie udzieliłem wywiadu do ... gazetki parafialnej i nie ma się czego wstydzić :)

Prezntuję z drobnymi modyfikacjami:

- Jak długo jesteś Nadzwyczajnym Szafarzem Komunii Świętej?

  Co skłoniło Cię do pełnienia tej funkcji?

Nadzwyczajnym Szafarzem Komunii Świętej jestem 3 lata, od roku 2010.

Co mnie skłoniło, a raczej kto mnie skłonił? Bycie Szafarzem Nadzwyczajnym jest taką funkcją w Kościele do której daną osobę wskazuje Ksiądz Proboszcz. Może to jest dziwne w dzisiejszym świecie, ale w tym przypadku, w moim przeświadczeniu, nie da się o tę funkcję zabiegać, zapisać się na jakiś kurs, zgłosić się do kurii czy jakiejś kościelnej instytucji.

Muszę powiedzieć, że w momencie, gdy Ksiądz Proboszcz zaproponował mi ten zaszczyt byłem bardzo zaskoczony. Tak, chodziłem co niedzielę do kościoła, ale nie byłem jakoś specjalnie zaangażowany w życie parafii. Był to zresztą dosyć trudny moment w moim życiu. W pracy niespecjalnie się układało, a na dodatek zaczęło szwankować mi zdrowie. Życie wiary też było raczej mdławe. I w takim momencie zwrócił się do mnie Ksiądz Proboszcz. W pierwszym odruchu chciałem podziękować, nie czułem się na siłach. Przyszła jednak szybko druga myśl: "Panie Jezu, jeśli teraz zaskakujesz mnie tak niesamowitą propozycją, to spróbuję, a Ty zadbaj o to, bym dał radę".

- Czy musiałeś odbyć jakieś specjalne przygotowania do pełnienia tej funkcji?

Tak, najpierw jeździłem do Katowic na swego rodzaju kurs przygotowawczy. Mieliśmy wykłady z podstaw teologii Eucharystii, z liturgiki oraz trochę informacji praktycznych.

- Jak wygląda obrzęd ustanowienia Nadzwyczajnych Szafarzy Komunii Świętej?

Właściwie nie ma jakiegoś specjalnego obrzędu, gdyż jest to funkcja w Kościele, a nie posługa czy święcenie. Jednak po skończonym kursie uczestniczyliśmy w katowickim kościele Mariackim w uroczystej Mszy Św., której przewodniczył ks. arcybiskup Damian Zimoń. Wszyscy, a było nas ok. 100 mężczyzn z całej diecezji, byliśmy ubrani w białe alby. Podczas Eucharystii składaliśmy przyrzeczenie, a Biskup udzielił nam specjalnego błogosławieństwa. Później odebraliśmy tzw. misję kanoniczną, która jest ważna na 1 rok i co roku może być przedłużana.

- Kto może zostać Szafarzem?

W naszej diecezji Nadzwyczajnym Szafarzem może zostać mężczyzna, pomiędzy 25 a 65 rokiem życia (choć tu bywają wyjątki), który posiada minimum średnie wykształcenie i cechuje się dobrą opinią.

- Na czy polega Twoja posługa jako szafarza?

Przede wszystkim niesiemy Pana Jezusa do chorych i starszych parafian, którzy nie mogą uczestniczyć w niedzielnej czy świątecznej Mszy Św. w kościele. Księża odwiedzają chorych zwykle raz w miesiącu, w sobotę. Wtedy osoby te mają okazję się wyspowiadać i przyjąć Komunię Św. W niedziele i święta zwykli Szafarze, czyli kapłani lub diakoni, z racji swoich obowiązków przy ołtarzu, nie mają możliwości, by pójść jeszcze do ludzi w ich domach. Wtedy właśnie szczególnie przydajemy się my - Szafarze Nadzwyczajni.

Poza tym podczas Mszy Św. w kościele, gdy jest wiele osób przystępujących do Komunii Św. także pomagamy komunikować.

Myślę też, że jesteśmy szczególnie przydatni podczas dużych celebracji np. w czasie corocznej pielgrzymki mężczyzn do Piekar Śl.

- Czy wykonywanie posługi Nadzwyczajnego Szafarza Komunii Świętej ma jakiś szczególny wpływ na Twoje życie?

Z pewnością! Bycie tak blisko Chrystusa, który zostawił nam Swoje Ciało i Krew pod postacią Chleba i Wina musi mieć swoje odbicie przede wszystkim w moim życiu wiary. Tajemnica Eucharystii, znana mi od dziecka z katechizmu, jakoś na nowo mnie zafascynowała. Staram się lepiej uczestniczyć we Mszy Św. i pamiętać, że jest ona pamiątką i uobecnieniem męki, śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa.

Na nowo pokochałem też trwanie przed Przenajświętszym podczas Adoracji.

Nie bez znaczenia jest też aspekt ludzki. Odwiedzając chorych, gdy zanoszę im Komunię Św. miałem okazję poznać wspaniałych ludzi. Często choć są bardzo schorowani, emanuje od nich wielkie dobro. Bardzo budująca jest dla mnie ich wiara, gdy z wielką radością oczekują na przybycie Pana Jezusa, a potem przyjmują Go w Komunii Św.

- Czy jest Ci trudno pogodzić obowiązki szafarza z pracą zawodową i obowiązkami  rodzinnymi?

Kolizja z pracą zawodową bywa tylko raz w roku, gdy jadę na trzydniowe rekolekcje zamknięte, które są dla nas obowiązkowe. Muszę wtedy po prostu wziąć dzień urlopu.

Jeśli chodzi o sprawy rodzinne, to główny problem polega chyba na tym, że nie siedzimy już wszyscy razem w ławce na niedzielnej Mszy Św., jak bywało dawniej. Z jednej strony to naturalna kolej rzeczy. Starszy, prawie dorosły syn już raczej rzadko chodzi z rodzicami. Z drugiej strony, gdy ja uczestniczę we Mszy Św. przy ołtarzu, a żona wśród wiernych na kościele, przypominają nam się czasy sprzed ponad 20 lat, gdy sytuacja była podobna, bo służyłem wtedy jako ministrant. Zwykle więc wspólnie z żoną i młodszym synem jesteśmy na Eucharystii o 9.30. Najczęściej też podjeżdżam do kościoła jeszcze na 14.30, by pomóc komunikować. Zaraz po powrocie zaparzam niedzielną kawę, więc tu też żadnego konfliktu z życiem rodzinnym nie ma.

- Czy mogę prosić o skierowanie kilku słów zachęty do tych osób, które chciałyby skorzystać z waszej posługi?

Tak, jestem pewien, że w naszej parafii jest wiele osób, które z racji choroby (przewlekłej czy tylko chwilowej), podeszłego wieku lub niepełnosprawności nie mogą przyjść do kościoła. Jesteśmy do Waszej dyspozycji. Jeśli chcecie przyjąć Pana Jezusa w Komunii Św., wystarczy zgłosić ten fakt poprzez kogoś z rodziny czy sąsiada w zakrystii najpóźniej w niedzielę 15 minut przed 8.00. Może warto dopowiedzieć, że naszą posługę wykonujemy darmowo. Tu nie ma mowy o żadnej ofierze. Prosimy jedynie przygotować w domu stolik z obrusem (najlepiej białym), z krzyżykiem i zapaloną świeczką. Odmówimy wspólnie krótką modlitwę i szafarz udzieli Komunii Św.

Zachęcam!

- Bardzo dziękuję za rozmowę

- Ja również dziękuję.

Pozdrawiam