Mogłem zostać nauczycielem

Mogłem zostać nauczycielem... i to akademickim.

Gdy zaczynałem 5. rok studiów na Politechnice Śląskiej, mój Profesor zaproponował mi coś na kształt asystentury. Byłem ciągle jeszcze studentem, realizowałem doświadczenia do mojej pracy dyplomowej.

W laboratorium

Jednocześnie już prowadziłem zajęcia laboratoryjne z młodszymi studentami. To była świetna sprawa - bardzo mi się to podobało. Brałem też udział w spotkaniach kadry naszego Instytutu - nie powiem, mój prestiż rósł z każdym dniem. Nie, nie była to zawodowa pensja, ale za swoje zaangażowanie dostawałem jakiś rodzaj stypendium, czyli zacząłem mieć stały dochód.

Rok szybko minął i po obronie Pracy Dyplomowej (z wynikiem bardzo dobrym), Pan Profesor poprosił mnie do siebie i zaoferował etat na stanowisku Asystenta z jednoczesnym rozpoczęciem studiów doktoranckich. Byłem wniebowzięty.

Było to dokładnie 25 lat temu - w roku 1994.

Od 1,5 roku byliśmy małżeństwem. Moja żona od paru lat uczyła matematyki w szkole podstawowej. Dzieci jeszcze nie mieliśmy, ale nasze plany jednoznacznie ten kierunek rozwoju rodziny brały pod uwagę. Mieszkaliśmy w malutkim wynajmowanym mieszkanku. Potrzeb nie mieliśmy dużych, ale czynsz, prąd i wodę trzeba było opłacić. O jedzeniu i ubraniu, które też kosztowały, nie wspominam.

Po rozważeniu wszystkich za i przeciw, doszliśmy z żoną do wniosku, że z dwóch nauczycielskich pensji nie będziemy w stanie się utrzymać. 

Odmówiłem Panu Profesorowi. Nie był zdziwiony - wiedział, że może mi zaoferować żenująco niską pensję. 

Dostałem pracę w zagranicznej firmie inżynierskiej (gdzie pracuję do dziś). 

To była jedna z lepszych decyzji w moim życiu.

Pozdrawiam

P.S. To, że Państwo Polskie od 30 lat, gdy wybiło się na niepodległość, nie jest w stanie zapewnić nauczycielom dobrych zarobków jest bardzo złą decyzją władz