Podug Łukasza:
Ucznie ôsprawiali, co im sie przidarziło po drodze, jak sie kapli przi łōmaniu chleba, że to je Jezus.
I jak tak ô tym ôsprawiali, Ôn stanōł pojśrodku i padŏ do niech: "Pokōj wōm!"
Zlynkli sie i wystrachali, bo im sie zdŏwało, że widzom ducha. Toż Ôn im pedzioł: "Czamu żeście sōm cali fort i czamu mocie w hercach niywiara? Ôbŏczcie sie na moje rynce i nogi: to je Jo. Pomacejcie Mie i wiydzcie na zicher: duch niy mŏ ciała ani kości, a Jo, jak widać, mōm". I jak gŏdoł pokŏzoł im swoje rynce i nogi.
Dyć ôni z uradowania jeszcze niy cołkim wierzyli i byli festelnie udziwiyni. Toż im padoł: "Mocie sam coś do zjedzyniŏ?" Dali mu kōnsek piyczōnyj ryby. Wziōn i zjŏd przi nich.
Potym zaś im padoł: "Toż to właśnie ôznaczały moje gŏdki, kere żech wōm gŏdoł, jak żech boł jeszcze s wami: Musi sie wyłōnaczyć wszyjsko, co stoji ô Mie w Prawie u Mojżysza, u Prorokōw i we Psalmach". Wtedy ôświycił ich gowy, coby spokopiyli Pisma.
I padoł do nich dalij: "Stoji napisane: Mesyjosz bydzie ciyrpioł i czecigo dnia zmartwychwstanie; na Jego miano bydzie głoszone nawrōcynie i przebŏczynie grzychōw wszyjskim nacyjōm, poczonwszy ôd Jeruzalym. Wyście sōm tego świŏdkami".
 |
| ... poczonwszy ôd Jeruzalym |
Alleluja!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz