Drach

Korzystając z wolnego dnia, dokończyłem czytaną ostatnio książkę:

Szczepan Twardoch - Drach

Prawie każdy rozdział zaczyna się tak:

1921, 1920, 1922, 1925,

1945, 1939, 1941, 1943,

1980, 1979, 1987, 1989,

1993, 1997, 2014

I potem w tekście przeplatają się wątki, miejsca, daty, osoby, rodziny, pokolenia:

W tym samym czasie, tylko dziewięćdziesiąt trzy lata wcześniej, oraz w podobnym miejscu, tylko trzysta pięćdziesiąt kilometrów na południe ...

Nie trzeba się dziwić. Nasze śląskie losy były tak pogmatwane, że nie da się ich opowiedzieć w prosty sposób. 

Są jednak prawdy ponadczasowe. Jedna z nich brzmi tak:

- Karabōnery idōm - zauważa filozoficznie starzik wyglądający przez okno jednego z nieborowickich domów.

- Nasze? - pyta głupio starka, która jest żoną starzika od pięćdziesięciu dwóch lat, czyli od dawna, i zawsze zadawała głupie pytania.

- Żōdne karabōniery niy sōm nasze - odpowiada starzik i ma rację, żadni strzelcy nie są starzików i starek.

Dobrze, że Szczepan Twardoch nie napisał pięknej historii o Śląsku. Pewnie jak jeden z jego bohaterów:

nie uważa, aby ta historia była prawdziwa, gdyż jest zbyt piękna, a nauczony jest przez życie i wychowanie, że piękne historie nigdy nie bywają prawdziwe.

To, co napisał Twardoch nie jest piękne. Jest prawdziwe.

Pozdrawiam