Pani F. miała już ponad 80 lat. Mieszkała sama. Nie wychodziła już z domu.
Gdy była moja kolej, chodziłem do niej w niedzielne poranki z Komunią Św.
Zawsze trasę do chorych trzeba było tak sobie organizować, by do Pani F. trafić na końcu. Dlaczego? Bo u niej zawsze już czekała zaparzona kawa i sernik lub inne ciasto.
Lubiłem do niej zachodzić. Lubiłem na kilkanaście minut u niej siąść i sobie pogadać. Nie miała łatwego życia, a i zdrowie już nie dopisywało. Ale zawsze miała dobry humor. Zawsze pośmialiśmy się z jej lub moich opowieści.
Zawsze z niesamowitą wiarą witała Pana Jezusa w Eucharystii. Ona na prawdę co niedzielę (a i dodatkowo we wszystkie święta i pierwsze piątki) na Niego czekała. W tych ostatnich miesiącach Komunia Św. to była najważniejsza rzeczywistość jej życia.
W ostatnią sobotę zadzwoniła do mnie po 8.00 czy przyjdę z Panem Jezusem. Przekazałem jej tylko, że w tym dniu odwiedzi ją ksiądz, bo był to dzień odwiedzin chorych przez kapłanów. Wiem, że faktycznie tak się stało.
W niedzielę rano już mi nie otworzyła. Zmartwiłem się. Wiedziałem, że coś jest nie tak. Być może już była w szpitalu, gdzie we wtorek zmarła. W tym dniu podczas Mszy za nią ofiarowałem Komunię Św.
Pani F. była pierwszą osobą do której chodziłem z Panem Jezusem, a która ogląda już teraz Boga twarzą w twarz.
Mam nadzieję, że modli się tam teraz również za mnie.
Wieczny odpoczynek racz jej dać Panie!
Gdy była moja kolej, chodziłem do niej w niedzielne poranki z Komunią Św.
Zawsze trasę do chorych trzeba było tak sobie organizować, by do Pani F. trafić na końcu. Dlaczego? Bo u niej zawsze już czekała zaparzona kawa i sernik lub inne ciasto.
Lubiłem do niej zachodzić. Lubiłem na kilkanaście minut u niej siąść i sobie pogadać. Nie miała łatwego życia, a i zdrowie już nie dopisywało. Ale zawsze miała dobry humor. Zawsze pośmialiśmy się z jej lub moich opowieści.
Zawsze z niesamowitą wiarą witała Pana Jezusa w Eucharystii. Ona na prawdę co niedzielę (a i dodatkowo we wszystkie święta i pierwsze piątki) na Niego czekała. W tych ostatnich miesiącach Komunia Św. to była najważniejsza rzeczywistość jej życia.
W ostatnią sobotę zadzwoniła do mnie po 8.00 czy przyjdę z Panem Jezusem. Przekazałem jej tylko, że w tym dniu odwiedzi ją ksiądz, bo był to dzień odwiedzin chorych przez kapłanów. Wiem, że faktycznie tak się stało.
W niedzielę rano już mi nie otworzyła. Zmartwiłem się. Wiedziałem, że coś jest nie tak. Być może już była w szpitalu, gdzie we wtorek zmarła. W tym dniu podczas Mszy za nią ofiarowałem Komunię Św.
Pani F. była pierwszą osobą do której chodziłem z Panem Jezusem, a która ogląda już teraz Boga twarzą w twarz.
Mam nadzieję, że modli się tam teraz również za mnie.
Wieczny odpoczynek racz jej dać Panie!
Takie sytuacje pokazują, że posługa nadzwyczajnych szafarzy jest bardzo potrzebna. Ci chorzy naprawdę czekają na Pana Jezusa w Komunii Św. Oby wasza posługa trwała jak najdłużej. Zoe.: http://zoeijejswiat.blog.onet.pl/
OdpowiedzUsuń