Wanielijo po ślōnsku #138

Podug Jona:

Jezus prziszoł do samarytańskego miasta Sychar, kole pola, kere Jozef erbnōł po swojim ôjcu Jakubie. Boło tam Jakubowe źrōdło. Jezus sfatygowany drogom, siŏd sie przy źrōdle. A boło kole połednia.

Konsek ôbrŏzu A. Cygana

Wtedy prziszła kobiyta ze Samarie, coby naloć sie wody. Jezus do nij pedzioł: "Dej mi sie napić!" Boł sōm, bo Jego ucznie poszli do miasta na tŏrg, coby kupić sie coś zjeś.

Samarytanka Mu pedziała: "Jak to je, że Ty - Żyd kcesz ôdy mie Samarytanki, bych Ci sie dała napić?" No, bo Żydy i Samarytanie ze sobōm niy gŏdajōm.

Jezus ij ôdpedzioł: "Jakbyś ty znała Boże dary i wiedziała s kim gŏdŏsz, to byś gipko prosiyła cobych ci doł wody żywyj."

A kobiyta na to: "Pōnie, niy mŏsz jak siyngnoć, a studnia je głymboko. To skōnd weźniesz wody żywyj? Czyś Ty je wiynkszy ôd naszego ôjca Jakuba, kery nom fōndnōł ta studnia i pioł s nij łon, jego syny, i jego gowiydź?"

Na to ij Jezus ôdpedzioł: "Kożdy fto pije ta woda, zaś bydzie mu sie kciało pić. A tyn kery bydzie pioł woda, kero Jo mu dom, niy bydzie już musioł wiyncyj pić na wieki, bo moja woda wyłōnaczy sie w nim jako źrōdło, kere szpricuje ku życiu wiecznymu." 

Toć Kobiyta Go poprosiyła: "Pōnie dej mi tyj wody, cobych już sam niy musiała wiyncyj prziłazić i smykać tyj wody. Widza, żeś Ty je prorok. Nasze ôjce rzykali do Boga na tyj gorze, a wy gŏdŏcie, że rzykać trza we Jerozolimie." 

Jezus ij ôdpedzioł: "Mogesz mi wierzyć kobiyto, przidzie taki czas, kiej ani na tyj gorze, ani we Jerozolimie niy bydzie szło porzykać. Wy rzykŏcie do tego, czego niy znŏcie, my rzykōmy tak, jak trza, bo zbawiynie zaczyno sie ôd Żydōw. Idzie jednak taki czas, a właściwie już je, kiej prowdziwie pobożne ludzie bydōm kwolić Ôjca w Duchu i prŏwdzie, takich ludziōw szukŏ Ôjciec. Pōn Bōg je duchym, trza, coby ludzie Go kwolyli w Duchu i prŏwdzie".

Rzekła Mu kobiyta: Ja, jŏ wiym, że przidzie Mesyjōsz, co Go bydōm mianować Krytusym. A jak Ôn przidzie, wszyjsko bydzie klar. "

Pedzioł do nij Jezus: "Dyć to je Jo, co s tobōm godom."

Dużo Samarytanōw z tego miasta zaczło w Niego wierzyć, skuli gŏdki kobiyty. No toż Samarytany prziszli do Niego prosić, coby ôstoł u nich. Ôstoł dwa dni. I wiela wiyncyj ludu w Niego uwierziło, bez Jego słowo. A do kobiyty gŏdali: " Tera już wierzymy niy ino skuli twojij gŏdki, ale sami my słyszeli i widzieli, i wiymy, że Ôn je po prŏwdzie Zbowicielym świata".

Ôstōńcie z Bogiym