Podug Łukasza:
Wtynczŏs prziłaziyli do Jezusa wszyjske celniki i grzyszniki, coby Go suchać. Faryzeusze i uczone we Piśmie szkamrali i gŏdali: "Tyn sie ôbnosi ze grzysznikami i jŏdŏ s nimi".
Jedyn chop mioł dwóch synōw. Modszy s nich pedzioł do ôjca: Ôjciec, dej mi ta czyńś majōntku, kero powiniyn żech erbnōńć. Toż podzieloł majōntek pōmiyndzy nich. Za niy dugo modszy syn, wziōn to wszyjsko, pojechoł fort i tam rozhuśtoł całko swoja własnoś.
A jak wszyjsko rozłōnaczoł, prziszoł głōd na ta kraina i jymu tyż prziszło biydować. Poszoł i najoł sie na sużba do jednego bambra, a tyn go posłoł na swoje pole, coby pŏsoł świnie. Kcioł najejś sie choby ôszkrabinami, kere żarły prosioki, ale żŏdyn mu ich niy dŏwoł.
Wtynczŏs sie spōmiarkowoł i padoł: Sużba u mojigo ôjca mŏ chleba wiela trza, a jŏ sam ze głodu gina. Zabiera sie i póda do mojigo ôjca, i mu powiym tak: Ôjciec, zgrzyszył żech naskwol niebu i naskwol tobie, już żech niy ma godny na miano twojigo syna, ale weź mie do sia na sużba. Zebroł sie i poszoł curik do ôjca.
A jak boł jeszcze daleko, zoboczoł go ôjciec iś i sie festelnie wzruszoł; polecioł mu naprzeciw, ciepnoł mu sie na szyja i doł mu kusiola. A syn pedzioł do niego: Ôjciec, zgrzyszył żech naskwol niebu i naskwol tobie, już żech niy ma godny na miano twojigo syna. A dyć ôjciec pedzioł do sug: prziniyście gipko nojlepsze szaty i go ôblyczcie, dejcie mu tyż pierściyń na rynka i zandale na nogi! Przikludźcie tucznego cieliczka i poszlachtujcie: bydymy ucztować i radować sie, bo tyn mōj syn boł umarty, a ôżył; straciōł sie i znaloz nazŏd. I zaczli sie weselić.
Starszy syn boł wtynczŏs na polu. Jak wrŏcoł i boł blisko chałpy usłyszoł fajer. Zawołoł jednego ze sug i pytoł go ô co sie rozchodzi. Tyn mu pedzioł: "Twōj brat powrōciōł i twōj ôjciec kŏzoł ubić cieliczka, bo ôdzyskoł go we zdrowiu". Toż sie synek wnerwioł i niy kcioł wlyź rajn. Ôjciec wylŏz ku niymu i mu tuplikowoł. Ale ôn ôdpedzioł ôjcu: "Dyć tela lot ci suża i nigdy żech niy przekrŏczoł twojigo nakazu. A mie nigdy niy doł żeś koźlyńcia, cobych sie zabawioł s przŏcielami. A jak sie ino wrōciōł tyn twōj syn, kery przehuloł twōj majōntek z dziywkami, to żeś kŏzoł zaszlachtować tuczonego cieliczka".
Toż ôn mu ôdpedzioł: "Moje dziecko, tyś je zawżdy sy mnōm i wszyjsko, co je moje, do cia nŏleży. A trza sie weselić i radować ze tego, że tyn twōj bracik boł umarty, a ôżył; straciōł sie i znaloz nazŏd."
Ôstōńcie z Bogiym
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz