Listy z Rzymu (i cugu)

Możno to je gańba, że dopiyro tera czytom "Listy z Rzymu" Zbigniewa Kadłubka.

Ale niy ma gańba sie tym poasić. Jada sie prawie cugym do Gdańska i mom ze sobom ta mało ksionżeczka.

Czytom w cugu

Jedna szkoda, to je to, że mom jom pożyczano i skuli tego niy moga po nij kryklać. A przeca sam je tyla piyknych słow, gryfnych haseł, mondrych cytatow i fajnistych wyrażyń. Ich gynstość je aż niystosowno, jak na taki ciynki heft.

Pisze sam Kadłubek ło Ślonsku. Niy ma sie co dziwić - po ślonsku, to i ło Ślonsku, na tym przikład tak:

Poloki zaczyni wierzić w gupoty o Ślonsku, kere sami wymyślili.

Pisze, ło roztomaitych swojich tynsknotach, że je mu porzond za czymś tesno - niy ino za kobiytami do kerych pisze.

Pisze ło duszy, kero kocho wolność:

Traci sie kajś już tako miłoś do rzeczy u chrześcijan, kerzi bardzij ufajom Arystotelesowi przebleczonymu za Tomasza z Akwinu niż samymi Chrystusowi. I niy rozumjom wolności.

Dobrze tyż, że czytom kole Wielkanocy, bo trza sie tyż chycić myśli:

Ale śwjat woli niy uznować Chrystosa. Jakby uznoł Chrystosa-Droga, uznołby i zmiany, i rożnice w śwjecie. „Bez Chrystosa niy istniłby śwjat, musiłby się rozlecieć na konski abo stać się czymś takim choby pjekło”. Tak oto sławny, wcale niy tak geometrycznie rozważający, Blaise Pascal już downo tymu oszczegoł ludzi.


Wiencyj niy byda cytowoł, ale jak ftoś je taki ślimok, jak jo i jeszcze tego niy przeczytoł, to niych zacznie, bo to je we wercie.



S Panym Bogiym