Ślązak o Powstaniu Warszawskim

Jutro mamy kolejną rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego.

Być może dlatego, że jestem Ślązakiem, patrzę na ten czas bardziej jak na wielką tragedię niż na bohaterstwo.

Próbuję sobie wyobrazić to napięcie, które musiało towarzyszyć Warszawiakom, którzy po 5 latach okupacji, niewoli i upokorzenia chcieli wywalczyć sobie niepodległość. Potrafię zrozumieć ludzkie emocje, które kazały często młodym ludziom chwycić za broń i walczyć z wrogiem.

Natomiast zupełnie obca jest mi postawa tzw. przywódców powstania. Ktoś kto wydaje rozkazy, by nieuzbrojeni cywile mieli się zmierzyć z regularnymi oddziałami niemieckiego wojska czy innych militarnych oddziałów był chyba szalony.

Ta polska brawura, uleganie emocjom (co z tego, że patriotycznym) i brak zimnej kalkulacji powoduje ogromne nieszczęścia.

Jeśli chciano się mierzyć z wrogiem, to najpierw trzeba było ocenić czy są szanse na wygraną. Brutalnie rzeczywistość to za kilkanaście dni zweryfikowała. Jeśli liczono na Stalina, trzeba było najpierw się z nim dogadać, że pomoże, a nie liczyć na jego dobre serce. Zbyt szybko się okazało, że na nim widok zza Wisły na wykrywającą się Warszawę nie zrobił specjalnego wrażenia. Nawet sprzymierzonym oddziałom nie pomógł w przeprawie. (Wiem co mówię, bo mój wujek zginął na przyczółku czerniakowskim.)

Byłem kilka lat temu w Muzeum Powstania Warszawskiego. Wywarło na mnie ogromne wrażenie.

Jednak do dziś prześladuje mnie obraz dziecka-powstańca w za dużym hełmie z karabinem.

Dziecko - żołnierz ?

I zadaję sobie brutalne pytanie: czym się to różni od barbarzyństwa współczesnych Afrykańczyków tworzących oddziały dzieci tak samo wyposażanych w broń i uczonych nienawiści do wrogów, o których czasem słyszymy z mediów.

Pozdrawiam