Moj Łojciec

Moj Łojciec to je ciekawy chop.

Łod bajtla pamiyntom, że zowżdy boł.

To niy je typ łojczulka kery by nos chopcow, czyli mie i bracika jakoś specjalnie głoskoł. Niy, łojciec na nos niy dmuchoł i niy chuchoł.

Na wczasach w 1978

Łojciec zowżdy mioł coś do roboty i niy mioł skuli tego za dużo do nos czasu. Ale boł.

Pamiyntom jak mi kupioł kiejś koło. No ale jo niy poradzioł na nim jeździć. W końcu wzion mie na dwor i mioł mie uczyć. Ja, ale moj łojciec nigdy za dużo nerwow niy mioł i po jednyj takij lekcji, jo już sie woloł nauczyć pyndalować samymu. Niydugo zetrwało, a już żech szusowoł.

Po jakimś czasie, jak żech już poradzioł jeździć - tak mi sie przinajmij wydowało, kajsik żech na tym kole wyrżnoł. Kolana poczaskane, rynce połobdziyrane, krew sie leje. Jakoś żech do dom doszoł, wloz żech na nasz szworty sztok, klupia do drzwiyrzy. Łotwar łojciec, kuknoł na mie i pado:

A koło całe? 

Może trza tu dopedzieć, że czasy boły ciynżke - kryzys i nowego koła niy szło kupić. Jak mi je potym chachory ukradli pod Merkurym, to żech musiol łazić piechty.

Jadna z tych rzeczy, co mie łojciec nauczoł to podyjście do roboty i chyba do życio tyż. My tam za wiela nigdy niy pogodali, ale do dzisioj brzynczy mi w ucholach jego powiedzynie:

- Synek, jak coś robisz, to zrob to roz, a porzondnie.

Mom nadziejo, że choć trocha sie do dzisioj do tego stosuja.

Łostońcie z Bogiym