Podug Łukasza:
Wtynczŏs prziłaziyli do Jezusa wszyjske celniki i grzyszniki, coby Go suchać. Faryzeusze i uczone we Piśmie szkamrali i gŏdali: "Tyn sie ôbnosi ze grzysznikami i jy s nimi".
Ôpedzioł im wtynczŏs tako bojka: "Kery s wos, jak mŏ sto ôwiec i straci mu sie jedna s nich, niy ôstawi dziewiyńćdziesiōnt dziewiyńć na pustyni i niy idzie za tom stracōnōm tak dugo, aż jōm znojdzie? A jak jōm znojdzie, festelnie sie raduje, biere jōm na rynce i wroco curik do dom. Spraszo przŏcieli i sōmsiadōw i im godo: Radujcie sie sy mnōm, bo żech znŏd ôwca, kero mi sie straciła.
 |
| Żech znŏd ôwca kero sie straciła |
Godom wōm: Tak samo w niebie wiynkszo bydzie radoś z jednego grzysznika, kery sie nawraco, niż ze dziewiyńćdziesiyńciu dziewiyńciu sprowiedliwych, kerzi niy potrzebujōm nawrócynio.
Abo jak jakoś baba mŏ dziesiyńć drachmow i straci jedna drachma, czy niy ôświyci światła, niy wymiecie cołkij chałpy i niy szukŏ tak dugo, aż ja znojdzie? A jak znojdzie pospraszo przŏciōłki i sōmsiadki i gŏdŏ: Radujcie sie sy mnōm, bo żech znŏdła drachma, kero mi sie straciła. Tak samo, godom wōm, dzieje sie radoś miyndzy aniołami Bożymi skuli jednego grzysznika, kery sie nawraco.
Pedzioł tyż: "Jedyn chop mioł dwóch synōw. Modszy s nich pedzioł do ôjca: Ôjciec, dej mi ta czyńś majōntku, kero powiniyn żech erbnōńć. Toż podzieloł majōntek pōmiyndzy nich. Za niy dugo modszy syn, wziōn to wszyjsko, pojechoł fort i tam rozhuśtoł całko swoja własnoś.
A jak wszyjsko rozszafnoł, prziszoł głōd na ta kraina i jymu tyż prziszło biydować. Poszoł i najoł sie na sużba do jednego bambra, a tyn go posłoł na swoje pole, coby pŏsoł świnie. Kcioł najejś sie choby ôszkrabinami, kere żarły prosioki, ale żŏdyn mu ich niy dŏwoł.
Wtynczŏs sie spōmiarkowoł i padoł: Wiela to sużby u mojigo ôjca mŏ chleba wiela trza, a jŏ sam ze głodu gina. Zabiera sie i pójda do mojigo ôjca, i mu powiym tak: Ôjciec, zgrzyszył żech naskwol niebu i naskwol ciebie, już żech niy ma godny na miano twojigo syna, ale weź mie do sia na sużba. Zebroł sie i poszoł curik do ôjca.
A jak boł jeszcze daleko, zoboczoł go ôjciec iś i sie festelnie wzruszoł; polecioł mu naprzeciw, ciepnoł mu sie na szyja i doł mu kusiola. A syn pedzioł do niego: Ôjciec, zgrzyszył żech naskwol niebu i naskwol ciebie, już żech niy ma godny na miano twojigo syna. A dyć ôjciec pedzioł do sug: prziniyście gipko nojlepsze szaty i go ôblyczcie, dejcie mu tyż pierściyń na rynka i zandale na nogi! Przikludźcie tucznego cieliczka i poszlachtujcie: bydymu ucztować i radować sie, bo tyn mōj syn boł umarty, a ôżył; straciōł sie i znaloz nazŏd. I zaczli sie weselić.
Starszy syn boł wtynczŏs na polu. Jak wrŏcoł i boł blisko chałpy usłyszoł fajer. Zawołoł jednego ze sug i pytoł go ô co sie rozchodzi. Tyn mu pedzioł: "Twōj brat powrōciōł i twōj ôjciec kŏzoł ubić cieliczka, bo ôdzyskoł go we zdrowiu". Toż sie synek wnerwioł i niy kcioł wyńś do środka. Ôjciec wylŏz ku niymu i mu tuplikowoł. Ale ôn ôdpedzioł ôjcu: "Dyć tela lot ci suża i nigdy żech niy przekrŏczoł twojigo nakazu. A mie nigdy niy doł żeś koźlyńcia, cobych sie zabawioł s przŏcielami. A jak sie ino wrōciōł tyn twōj syn, kery przehuloł twōj majōntek z dziywkami, to żeś kŏzoł zaszlachtować tuczonego cieliczka".
Toż ôn mu ôdpedzioł: "Moje dziecko, tyś je zawżdy sy mnōm i wszyjsko, co je moje, do cia nŏleży. A trza sie weselić i radować ze tego, że tyn twōj bracik boł umarty, a ôżył; straciōł sie i znaloz nazŏd."
Ôstōńcie z Bogiym
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz