Czytanie z Piyrszyj Ksiyngi Krōlewskij
Prorok Elijosz poszoł do Sarepty. Jak właziōł do bramōw tego miasta, jedna gdowa zbiyrała tam dlo sia drzewo dlŏ pieca. Zawołoł ja i padoł: "Dej mi prosza trocha wody w gorczku, bo fest mōm pragniynie". Ôna zaro poszła, coby naloć wody, ale jōm zawołoł i padoł: "Weź prosza dlŏ mie i sznitka chleba!" Na to łona mu pedziała: "Na życie Pona, Boga twego! Już niy mōm chleba - ino goś mōnki we bōnclŏku i trocha ôliwy we beczułce. Prawie zbiyrom trocha chrōściŏ i jak wroca, narychtuja dla sia i dlŏ mojigo synka ôstatni ôbiod. Zjymy go, a potym pomrymy."
Toż Elijosz jij pedzioł: "Nic sie niy bōj! Idź, wyłōnacz wszyjsko, jak żeś pedziała. Ino nojprzōd narychtuj mi s tego mały placek i prziniyś mi! A dlŏ sia i dlŏ swojigo synka nawarzysz późnij. Bo tak gŏdŏ Pon, Bŏg Izraela: Bōnclŏk mōnki sie niy wyczerpie i beczułka ôliwy sie niy ôprōzni, tak dugo, aże Pon spuści dyszcz na ziym."
Dyć poszła i zrobiyła, jak ij Elijosz pedzioł, a potym zjŏd ôn, ôna i jeji synek, i tak bŏło kożdy dziyń. Bōnclŏk z mōnkōm sie niy wyczerpoł i beczułka ôliwy sie niy ôprōznioła, jak ôbiecoł Pon bez godka Elijosza.
Czytanie z Listu do Hebrajczykow
Krystus wlŏz niy do świontyni zbudowanyj ludzkimi rynkoma, kero je ino ôdblaskym prawdziwyj świontyni, ale do samych niebiesiow, coby sie za nami wstowiać przed ôbliczym Boga, ani niy beztōż, coby sie wielokroć sōm mioł ôfiarowywać, jak arcykapłon, kery kożdego roku włazi do świontyni z cudzōm krwiōm, bo w takim razie musiołby ciyrpieć wiela razy ôd stworzynia świata. A tymczasym jedyn rŏz ukŏzoł się terŏzki na końcu wiekōw, coby zgładzić grzych bez ôfiara ze samego siebie.
A jak prziszło ludziom rŏz wziōńć i umrzić, potym zaś sōnd, tak Krystus jedyn rŏz boł ôfiarowany dlŏ zgładzynio grzychōw wielu, drugi rŏz ukŏże sie niy skuli grzychu, a dlŏ zbawiyniŏ tych, kerzi na Niego czekajōm.
Ôstōńcie z Bogiym
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz