Dawno, dawno temu, w czasach, gdy mieliśmy po kilkanaście, może
dwadzieścia lub dwadzieścia kilka lat, prawie każdy czwartkowy wieczór
spędzaliśmy na adoracji, w kaplicy, w gronie oazowiczów. Czasem paliły
się tylko świece, czasem ktoś puszczał obrazy na ścianę z rzutnika,
czasem słuchaliśmy nastrojowej muzyki (np. z filmu "Misja" Ennio
Morricone), zawsze była gitara i dużo śpiewaliśmy.
Ale najważniejsze były chwile ciszy.
Chwile sam na sam z Chrystusem ukrytym w hostii, w monstrancji stojącej na ołtarzu.
Myślę, że właśnie wtedy, u progu dorosłości, uczyliśmy się bardziej dojrzałej modlitwy. Poza formacją na spotkaniach ruchu oazowego, obok mszy świętych, te cotygodniowe adoracje pozwalały nam zapraszać Boga do naszego życia.
I jeszcze jedna ważna sprawa. Podczas tych adoracji zawsze była okazja do spowiedzi. Do spokojnego, bez pośpiechu, ze stałym spowiednikiem przeżywania sakramentu Bożego Miłosierdzia.
Dlaczego o tym wspominam? Nie, nie tylko wspominam. Wczoraj miałem okazję znowu, po chyba 20 latach, w takiej adoracji uczestniczyć. Od jakiegoś czasu zbierała się grupa dorosłych (bardzo dorosłych) już dziś ludzi, którzy przed laty te spotkania współtworzyli. Wczoraj wieczorem udało mi się też do tego grona dołączyć. Była jak dawniej gitara, śpiewy, różaniec (bo mamy październik). Była i spowiedź bez pośpiechu.
Ale najważniejsze były chwile ciszy.
Chwile sam na sam z Chrystusem ukrytym w hostii w monstrancji stojącej na ołtarzu.
Wtedy w październiku 2009 roku do "Grupy Poniedziałek" dołączyłem.
Czasem o tym wspominam: KLIK
Dziś mamy nawet swoją stronę na Facebooku:
Zapraszamy !!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz