Abigail

Jak już wcześniej wspominałem, książkę mojej Koleżanki z licealnej klasy przeczytałem podczas wakacji na Krecie.  

Abigail na plaży w Malia

Wakacje się skończyły, ale wspomnienia zostały. Wspomnienia książki też. I oczywiście w obu przypadkach są to dobre wspomnienia.

Dopytałem Autorkę czy miała okazję być w opisywanych przez siebie miejscach i wiem, że to jeszcze przed nią. Niesamowita jest wyobraźnia człowieka, ale też pewnie ciężka praca źródłowa, by przedstawić starożytne miasta w ten sposób, że ja czytając książkę, mogłem jeszcze raz przenieść się tam, gdzie raptem 1,5 roku temu byłem: Masada, Macheront, Petra, Jerozolima, a wcześniej Qumran, Cezarea Nadmorska i oczywiście Rzym.  

Sporo radości sprawił mi fakt, że jeden z głównych bohaterów - Aaron to kolega po fachu. Choć po prawdzie, gdzie mi się tam równać do starożytnych inżynierów od akweduktów, wodociągów, fontann i dostarczania bieżącej wody do domów, warsztatów czy miejskich łaźni. We wszystkich odwiedzanych miejscach, a często to miejsca pustynne, podziwiałem obiekty wodociągowe, których pozostałości wytrawne oko jest w stanie znaleźć do dziś.

Widoczne otwory w skarpach twierdzy Masada to pozostałości systemu gromadzenia wody

Nawet się z lektury czegoś nowego nauczyłem: nie miałem świadomości, że Jerozolima była w całej swojej przebogatej historii zasilana w wodę z jednego tylko źródła.

Generalnie lubię powieści historyczne, lubię dobrze opisane historie, lubię gdy są one osadzone w konkretnej kulturze, czasie i tak jak tu - w religii. Choć właściwie to nie jest dobrze powiedziane, że w religii. Z powieści, bardziej niż religia jako taka, tryska WIARA. Wiara pierwotnego Kościoła, pierwszych wyznawców Chrystusa, męczenników i tych, którzy zafascynowanie Zmartwychwstałym nieśli kolejnym pokoleniom, kolejnym ziemiom, kolejnym ludziom. Intuicje, sposób przekazania spraw bądź co bądź intymnych, delikatność opowieści są w tej książce po prostu piękne. 

Jestem przekonany, że to jednak przede wszystkim niesamowita opowieść wiary samej Autorki, którą szczerze podziwiam. To wielki dar od Boga dla niej i dla nas czytelników.

Zapraszam do lektury