Podug Jōna:
Bōł jedyn niymocny, Łazōrz ze Betanie, ze wsi Mariki i jeji siostry Marty. Marika to bōła ta istno, co umaściyła nogi Pōna ôlejkym i wytarła je swojimi wosami. Jejij brat, Łazōrz, chorowoł. Skuli tego siostry posłały do Niego powiadōmiynie: "Pōnie, dej pozōr, bo je niymocny tyn, kerymu pszajesz". Jezus, jak to usłyszoł, to pedzioł: "Choroba ta niy wiedzie ku śmierci, ino je ku kwale Boga, coby skuli tego Syn Boży bōł łowity kwałōm".
A dyć Jezus fest pszoł Marcie, jejij siostrze i Łazōrzowi.
Mimo tego, że wiedzioł już ô chorobie, ôstoł dwa dni tam, kaj bōł. Dopiyrŏ potym pedzioł do swojich uczniōw: "Trza sie zbiyrać, idymy nazŏd do Judeje".
Toż mu ucznie pedzieli: "Rabbi, dopiyrŏ co Cie Żydy kcieli ôbciepać kamolami, a Ty zaś tam kcesz iś?"
Jezus im ôdpedzioł: "Czy dziyń niy mŏ dwanŏście godzin? Jak ftoś łazi bez dziyń, to sie niy ôbali, bo widzi pod nogi, bo je widno. A jak ftoś łazi po nocy, to sie wykopyrtnie, bo je ćma.
To pedzioł, a potym jeszcze padoł: "Łazōrz, nasz pszociel, usnōł, ale ida go ôbudzić".
Ucznie Mu pedzieli: "Ô, to jak usnōł, to sie wyfleguje". Jezus gŏdoł jednak, ô jego śmierci, a im sie ino zdŏwało, że gŏdŏ ô zwykłym spaniu.
No toż Jezus pedzioł im ofyn: "Łazōrz wziōn i umar, ale sie raduje, że mie przi tym niy bōło, skuli wos, cobyście uwierzyli. No ja, ale pōdźmy do niego".
A Tomasz co mioł miano Didymos, pedzioł do uczniōw: "Pōdźcie idymy tyż, coby cuzamyn s Nim umrzić".
Jak Jezus tam prziszoł, ôkŏzało sie, że Łazōrz już sztyry dni je pochowany we grobie. A do Betanie ze Jerozolimy bōło cosik kole trzech kilosōw. Dużo Żydow prziszło do Marty i Mariki, coby je pocieszyć po stracie brata.
Jak Marta sie dowiedziała, że idzie do nich Jezus, wyszła mu na przeciw. Marika zaś siedziała w dōma. No toż Marta pedziała do Jezusa: "Pōnie, jak byś sam bōł, to mōj brat by niy umar. Ale jŏ wiym, że Bōg do Ci wszyjsko, ô co byś Go poprosiōł".
Pedzioł ij Jezus: "Twōj brat zmartwychwstanie".
Marta Mu ôdpedziała: "Ja, jŏ wiym, że stanie z martwych podczas zmartwychstōnio we dniu ôstatecznym".
Pedzioł ij Jezus: "Jŏ je zmartwychstōnie i życie. Fto wy Mie wierzy, choby umar, bydzie żyć. Kożdy, fto żyje i wy Mie wierzy, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?"
Ôdpedziała Mu: "Ja, Pōnie! Jŏ fest wierza, że Tyś je Mesyjōsz, Syn Boży, kery mioł prziś na świat".
Jak to pedziała, ôdejszła i dała po cichu znać swojij siostrze: "Nauczyciel sam je i cie wołŏ". Jak ta to usłyszała, gibko wstała i poszła do Niego. Jezus zaś niy prziszoł jeszcze do wsi, ino ôstoł tam, kaj sie trefiōł z Martom. Żydy, kere byli ze Mrikom w doma i jōm pocieszali, jak ôboczyli, że gibko ruszyła, poszli za niōm, by myśleli, że poszła do grobu, coby tam ślimtać.
A jak Marika prziszła do Jezusa, padła przed Nim na klynczki i Mu padŏ: "Pōnie, jak byś sam boł, mōj brat by niy umar".
Jak Jezus jōm ôboczoł, jak ślimto, ôna i Żydy, kerzy s niōm prziszli, wzruszōł sie we duchu, zrobiyło Mu sie miynko i spytoł: "Kaj żeście go położyli?"
Ôdpedzieli Mu: "Pōnie, poć i zobocz!" Jezusowi tyż sie płaczki puściyły. Żydy gŏdali: "Jak Ôn mu pszajoł!" Nikerzy zaś pedzieli: "Czy Tyn, kery ôtwar ôczy ślepcowi, niy mōg wyłōnaczyć, coby łon niy umar?"
A Jezus fest poruszony prziszoł do grobu. Bōła to jama, na keryj bōła srogo puta.
Jezus pedziōł: "Cofcie ta puta!'
Siostra niyboszczka, Marta pedziała do Niego: "Pōnie, już bydzie smrōd, bo leży już we grobie sztyry dni".
Jezus ij padoł: "Dyć żech ci gŏdoł, że jak uwierzysz ôboczysz kwała Bożo".
 |
| Mozaika z kościoła w Betanii |
Cŏfli ta puta. Jezus popatrzoł do gōry i pedzioł: "Ôjcze, dziynkuja Ci, żeś Mie wysuchoł. Jŏ wiedzioł, że Ty Mie zawsze wysuchujesz. Ale skuli ludziōw, co sam sōm, to godom, coby uwierzyli, żeś Ty Mie posłoł". Jak to pedzioł, zawołoł festelnym głosym: "Łazōrzu, wyłaź na plac!" I wyszoł niyboszczyk, a mioł nogi i rynce powiōnzane, w na gymbie mioł płachetka. Toż pedzioł im Jezus: "Weźcie go seblyczcie s tego i dejcie mu łazić".
Mocka Żydōw, kere prziszli do Mariki, jak ôboczyli, co wyłōnaczoł Jezus, uwierzyło w Niego.
Ôstōńcie z Bogiym
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz