Wanielijo po ślōnsku #112

Podug Łukasza:

Jak Jezus prziszli do jednego ołbra faryzeuszōw, coby sie coś zjeś we szabat, ci na Niego filowali, co bydzie robiōł. Wtynczŏs pedzioł tym, co tyż prziszli na byzuch, tako bojka, jak sie spōmiarkowoł, jake place kożdy sie wybiyroł. Tak im pedzioł:

"Jak cie ftoś zaprosi na byzuch, niy siŏdej na nojlepszym placu, coby sie niy ôkozało, że ftoś bardzij ważny, jak ty, tyż je zaproszony. Wtynczŏs przijdzie tyn, co cie zaprosiōł i ci powiy: "Ponknij sie i ôstow plac tymu sam" i bydziesz musioł z gańbōm siednōńć na końcu stoła. Dyć jak cie ftoś zaprosi, idź i siednij sie na zadku. A przijdzie tyn, co cie zaprosiōł i ci powiy: "Pszocielu, poć sam bliżyj". I spotkŏ cie zaszczyt przi wszyjskich biesiadnikach. Toż kożdy, fto sie wywyższo, bydzie poniżony, a fto sie poniżo, bydzie wywyższony".

Kaj sie sam siednōńć?

A do tego, co go zaprosiōł, pedzioł tak: "Jak sprŏszŏsz kogoś na ôbiod abo na kawa, niy zaprŏszej swojich pszacieli ani bratōw, ani familijo, ani bogatych sōmsiadōw, coby i ôni cie nazŏd niy zaprosiyli i mioł być ôdpłata. Jak robisz byzuch, posprŏszej biydokow, kalykow i ślepych. A bydziesz szczyńśliwy, bo niy bydōm mieć ci sie jak ôdwdziyńczyć; a dyć ôdpłata erbniesz przi zmartwychstōniu sprowiedliwych". 

Ôstōńcie z Bogiym