Grocie w Skata?

Ja, mocie recht. Jak człek mog sie wywczasować, to przy łokazji podziwioł roztomajte cuda: kościoły, pomniki, place, łogrodki i landszafty. Z drugij strony szło sie tyż wymoczyć we wodzie abo łopolać na słoneczku. A trza Wom wiedzieć, że w tyj Italiji klara grzoła i blyndzioła tak, jak dzisioj na Halymbie.

Łod czasu do czasu, nawet na wywczasach trza boło siednoć sie w chałpie. I to tyż je łokazjo coby całom familijom być cuzamyn do kupy.

Jak my tak z chopokami siedli przy stole, to grali my w karty, w tysionca (niykerzy pedzom, że w tałzyna). Dobrze sie grało synkom, bo jo porzond przegrywoł. I wtedy przyszła mi do gowy myśl, że przeca moje chopcy som już take sroge, a jeszcze niy poradzom grać w skata.

Mie i mojego bracika nauczoł nasz dziadek. Boł żech wtedy dużo modszy niźli moje synki. Nojgorzyj boło z tym welowaniym, bo misiezdo, że jeszcze żech wtedy niy poradzioł za bardzo rachować. Tak mi sie zdo, że bez tabliczki mnożynio, jo żech sie te meldunki naumioł na pamiyńć.

Pamiyntom, jak do mojego dziadka na skata (u nos sie godało na szkata) przyjyżdżoł ujek Waluś i Pan Szulik. Wtedy to było wielke świynto. My bajtle mogli paczeć, ino za bardzo niy zawodzać abo przeszkodzać. Starsi grali na piniondze, ale ino tak symbolicznie, bo to boł szkat groszowy (boło to jeszcze za Gerka przed inflacyjom, jak - tak jak dzisioj - byli grosze). 

Czasym tak sie zdarzoło, że keryś z chopow niy mog i wtedy grała tyż ... moja babcia, kero boła bardzo bogobojnom kobiytom, ale to ij w grze niy przeszkodzało. Czasym babcia tyż grali za czwortego - wtedy jedyn mioł w grze po kolei pauza.

Nojprzod zawsze po rozdaniu kart trza boło welować. Fto wygroł licytacyjo, broł dwie karty z pośrodka, a potym mianowol tromfa. Nojlepij boło trefić na krojcdupka, bo to we szkacie (z pewnymi wyjontkami) nojmocniejszo karta. Jak tyn co groł, zebroł we swoich sztichach 61 łoczek, to wygroł i mog sie z tego radować. 

Piykne to boło czasy, jak moje starziki grali w szkata.

I tera we Toskaniji mi sie to spomniało i poleku zaczon żech moich chopoków przyuczać do tyj zacnyj gry. Trocha marudziyli, bo to przeca niy je proste, ale łoboczymy, może cosik z tego wyniknie i we duge jesiynne czy zimowe wieczory bydymy mieć wspólne familijne zajyńcie.

Łostońcie z Bogiym!