Ślōnzŏk we Żyrardowie

Jeżdża sam już prawie rok, skuli rōbōty. Ale jõ wōm gōdōm jõ sie sam czuja, jak w dōma, jak u nōs na Ślōnsku. 

Dziś bōł ciynźki dziyń. Prawie tak, jak bych fedrowōł na grōbie. Ale po robocie idzie się iś na przechadzka.

Ôbōczcie, jake ôni sam majōm piykne familōki.

Cołko ulica wyglōndo jak u nōs na Wiyrku abo we Bielszowicach.

Majōm tyż tak gryfne place, chōby na Nikiszu.

Na nich tyż postawiyli się chlywiki, coby jako gōwiydź chōwać.

Sami powiydzcie, czy te glajzy niy wyglōndajōm, jak kōle werku na Kafauzie?

Dyć to je ta samo lajera: bogaty przemysłowiec postawiōł się fabryka, ale poradziōł tyż zadbać ô swojich ludzi. Toż im wybudōwōł familoki, lazaryt, szkoła, Kościół i wszyjsko, co trza, tyż bidul i babiniec:

Ale weźcie sie forsztelujcie, że i dzisiej, jak u nōs z NOSPRym, piyknie poradzōm coś nowego postawić:

No i nowszo historia majōm, trocha podano na naszego Wujka. Dziynka Bogu sam żōdyn niy zginął.

A miyszkōm na werku, kaj tera je hotel:

Jõ wōm gōdōm, jõ sie sam czuja, jak w dōma. 

Pozdrowiynia ze Żyrardowa