Szczepan Twardoch

Wybrałem się dziś do Biblioteki Śląskiej na spotkanie ze Szczepanem Twardochem.

Szczepan Twardoch

Głównie rozmowa dotyczyła ostatniej powieści "Pokora".

W dyskusję wprowadził p. Krystian Węgrzynek

Mamy taką tendencję do zakłamywania czasów Powstań Śląskich: pośpiewali piosenki, trochę sobie postrzelali, głównie do wiwatu i wrócili z uśmiechem do domów, z nimbem bohaterów. Dobrze, że Autor zwraca uwagę, iż rzeczywistość Wielkiej Wojny 1914-1918 i potem Powstań była rzeczywistością brutalną i pełną przemocy. Taka jest prawda, bo wojna to zawsze okrucieństwo, płacz, ból i śmierć. 

Rozmówcą był Zbigniew Kadłubek

Dużo było myśli o Śląsku, o Ślązakach, o ich tożsamości, rozdarciu. Dobrze się tego słuchało szczególnie, że p. Szczepan ma sporo dystansu do siebie i do nas i umiejętnie przekłuwał wszystkie pompowane baloniki.

Dystans

Udało mi się nawet pod koniec fascynującego spotkania zadać pytanie, jak Autor to robi, że z jednyj strony jŏ, jako Ślōnzŏk znojduja w jego powieściach swoja tożsamoś, a z drugij strony polubiłem i Warszawę, głównie tę przedwojenną i Żydów, i wszystkich jego bohaterów.

Odpowiedział, że ôn, jak pisze to tyż lubi swojich bohatyrōw i ôni som jak jego familijo: i Alojz Pokora, i Josef Magnor, i Szapiro, i kożdy.

Familijo Twardocha w jego ksiōnżkach

Pomimo, że jego powieści to nie są grzeczne, delikatne opowiastki, a jego bieżące opinie np. o polityce słyną z dosadności, odkryłem na spotkaniu człowieka pełnego pokory, nie tylko z uwagi na nazwisko głównej postaci ostatniej książki. Ujął mnie szczerością i zdrowym krytycyzmem do siebie, swojej twórczości i do nas Ślązaków.

Po spotkaniu, dziękując za przeczytane książki, w jednej z nich dostałem dedykację.

Dedykacja

To było dobre spotkanie.

Pozdrawiam