Biblia po ślōnsku 52

Czytanie z Dziejōw Japostolskich

Wtynczŏs Paweł i Barnaba przeleźli bez Perega i doszli do Antiochii Pizydyjskij. Wleźli w szabat do synagogi i sie tam zicli.

A toż mocka pobożnych prozelitow kamraciło tam z Pawłym i Barnabom, kerzy bez gŏdka kcieli ich zachyncić do wytrwaniŏ we łasce Boga. 

We nastympny szabat prawie cołke miasto sie slazło, coby suchać słowa Bożego. Jak Żydy ôboczyli ta ciźba, mioł ich pieron szczelić ze zozdrości, toż bluźniyli i byli w kontrze do Pawłowyj gŏdki.

Wtynczŏs Paweł i Barnaba z ôdwagom pedzieli: «Trza boło słowo Boże głosić przōdzi wōm. A skirz tego, że je ôdciepujecie i same żeście sie uznali za niygodnych wiecznego żywota, toż sie zwyrtōmy do poganōw. Dyć tak nōm kŏzoł Pōn: "Wyłōnaczoł żech cie światłościom dlŏ poganōw, cobyś boł zbŏwiyniym po krońce świata"».

Pogany, jak to usłyszeli, radowali sie i wielbili Pońske słowo, a wszyjscy, przeznaczyni do żywota wiecznego, uwierzyli. Pońske Słowo szyrzyło sie na cołki kraj.

Toć Żydy podburzyli pobożne a wpływowe matrony i znoczniejszych ôbywateli i rozchajcowali prześladowanie Pawła i Barnaby, aże ich wyciepli ze swojich hranic. Toż ôni, ściepli maras ze szłapow i poszli do Ikonium. A ucznie byli pełne wesela i Ducha Świyntego.

Czytanie z Apokalipsy Świyntego Jōna Japostoła

Jŏ, Jōn, ujrzōł żech: a dyć mocka ludziōw, kerych żŏdyn niy poradziōł porachować, ze kożdyj nacyji i wszyjskich pokolyń, ludōw i ze roztōmajtych gŏdek, wszyjscy stojōm przed trōnym i przed Barankym. Ôblyczōne sōm we biołe szaty, a w gości trzimiōm palmy.

Mozaika z Góry Tabor

I pedzioł mi jedyn ze Starzikōw: «To sōm te, kerzi przichodzōm ze festelnego ucisku i ôpłukali swoje szaty, i we krwi Baranka je wybielyli. Beztōż sōm przed trōnym Boga i we Jego świontyni cześ Mu ôddajōm za dnia i bez nocka. A Tyn, kery zasiado na tronie rozciōngnie namiot nad niymi. Niy bydōm już głodne ani niy bydōm kcieć pić, i niy zablyndzi im klara ani żŏdyn goronc niy bydzie doskwiyrōł, bo bydzie pos ich Baranek, kery je postrzodku tronu, i przikludzi ich do źrōdeł wōd życiŏ: i kożdo płaczka utrze Bōg ze jejich ôczu».