Biblia po ślōnsku 45

Czytanie z Ksiyngi Wyjścia

Jak Mojżysz pos ôwce swojigo teścia, co mioł na miano Jetro, a kery boł kapłonym Madianitow, zakludziōł ôwce cołkim na pustynio i doloz aże do Bożyj Gōry Horeb. Tam ukŏzoł mu sie Janiōł Pański we flamie ôgnia, ze pojśrodka krzŏka. Mojżysz widzioł jak krzŏk sie hajcuje, ale sie niy spŏlŏ.

Mojżysz z Muzyjum we Brzegu

Wtynczŏs Mojżysz padoł do sia: "Musza przijś bliżyj i ôboczyć, co to za dziwo. Skuli czego krzŏk sie niy spŏlŏ?" Jak ino Pōn ujrzoł, że prziłazi, coby pogaftać, zawołoł Bōg do niego ze pojśrodka krzŏka: "Mojżyszu, Mojżyszu!"

Ôn zaś ôdpedzioł: "Dyć żech je".

Padoł mu Bōg: "Niy zbliżej sie sam! Seblyc zandale ze szłapow, bo plac, na kerym stojisz je ziymiōm świyntōm". I jeszcze pedzioł Pōn: "Jŏ je Bōg twojigo fatra, Bōg Abrahama, Bōg Izaaka i Bōg Jakuba". 

Mojżysz zasłōnioł gymba, bo sie boł bliknōńć na Boga.

Pōn gŏdoł: "Już mi sie zmierzło paczeć na biyda mojigo ludu we Jegipcie i suchać wajaniŏ na chacharōw, dyć wiym jak ich mynczōm. Skuli tego żech slŏz, coby ich wytargać z rynki Jegipcjan i wykludzić ze tyj ziymi do ziymi żyznyj i przestrōnnyj, do ziymi, kaj płynie mlyko i miōd".  

A dyć Mojżysz tak padoł Bogu: "Toż puda do Izraelitōw i im powiym: Bōg naszych ôjcōw mie do wos posłoł. Ino, że jak ôni sie mie spytajōm, jak tyn Bōg mŏ na miano, to co jŏ jim mōm pedzieć?" Ôdpedzioł Bōg Mojżyszowi: "Jŏ je, kery żech je". I dodoł: "Tak powiysz synōm Izraela: Jŏ je posłoł mie do wos".

Godoł dalij Bōg do Mojżysza: "Tak powiysz Izraelitom: Pōn, Bōg waszych ôjcōw, Bōg Abrahama, Bōg Izaaka i Bōg Jakuba posłoł mie do wos. To je moje miano na wieki i tak mie bydōm wołać nojdalsze pokolynia".

Czytanie z Piyrszego Listu Świyntego Pawła Japostoła do Koryntian

Niy kcioł bych, braty, cobyście niy wiedzieli, że nasze ôjce wszyjske tak po prŏwdzie ôstowali pod ôbłokym, wszyjscy przeszli bez morze i wszyjscy byli ôchrzczyni we miano Mojżysza, we ôbłoku i we morzu; wszyjscy tyż jedli te same jodło duchowe i pili te same duchowe picie. Pili zaś ze duchowyj skały, kero bōła s nimi, a tom skałom boł Krystus. Ino że wiynkszyj czyńści s nich Bōg niy mioł w zŏcy; toż ôstali na pustyni.

Stōło sie juzaś to wszyjsko nom dlŏ przikładu, coby my niy ciōngli do złego, tak jak ich zło rajcowało. Niy wajejcie, jak niykerzy s nich wajali - i ôstali wytracyni bez tego, co ich zgładziōł.

A wszyjsko to im sie przidarziło, coby zapowiedzieć rzeczy prziszłe i bōło spisane, coby my sie spokopiyli tera na końcu czasōw. No toż niych tyn, kerymu sie zdŏwŏ, że stoji, niych dŏwŏ pozōr, coby sie niy kipnōł.

Ôstōńcie z Bogiym