Ślonzok w Barcelonie

No ja, wszyjsko co dobre pierōnym gipko się kończy. Siedza sie już we aeroporcie i przidzie mi za kwila furgać curik do dom.

Dyć godom Wōm, jŏ sam we tyj Kataloniji, to czuja sie jak u nos na Ślōnsku.

Fana Kataloniji

To je taki piykny kraj. Ludzie roztomaite, ale wszyjske uczynne i fest grzeczne. Tak jak u nos.

Tubylcy gŏdajōm swojim jynzykym, tak jak my, ino ôni sōm bardzij do przodku, bo sam wszyjsko je naszkryflane tyż po katalońsku, a nawet we kościele rzykajōm wcale niy po espaniolsku, ino po swojimu.

Ôni sam tyż fest sie wkurzajom na ichnio Warszawka, czyli Madryt. I misiezdo ôkropnie sie nerwujōm, jak ich polityki robiōm za błozna.

We muzyjum Picassa, kery sam trocha pomiyszkiwoł, żech sie dowiedzioł, że tyn malyrz, choćby nasze starziki, tyż trzimoł gołymbie. A mioł chop take wizje, choby u nos niykerzy ło reformie gornictwa. Tyle, że łon swoje pomysły pyndzlowoł na płotnie i bez toż żŏdnymu krzywdy niy robiōł.   

A nojbardzij to my sie z Mojōm czuli, jak w dōma dzisioj na sumie. Niy, niy skuli tego, że rzykali po katalońsku. Bo nic my s tego niy poradziyli spokopić. Ale forsztelujcie sie, że to boł kościōł Matki Boski Rożańcowyj - no blank tak samo, jak u nos na Halymbie.

Godom Wōm, jŏ się sam czuł, jak u nos w dōma - na Ślōnsku.

Pozdrowiynia jeszcze ze Barcelony